romanticize the pal/secam

Αυτό θα μπορούσε να είναι το ιδανικό δωμάτιο απ’το αγαπημένο μου βίντεο κλαμπ ever. Όταν ήμουν μικρός, υπήρχε ένα μόνο βίντεο κλαμπ στο μέρος που μένω- ήταν η άνθιση της βιντεοκασέτας, η χρυσή δεκαετία του VHS. Φυσικά, το να νοικιάσεις μια κασέτα ήταν ολόκληρο γεγονός. Υπήρχαν μάλιστα και ταινίες που δεν μπορούσες εύκολα να βρεις, νοικιάζονταν με τη μία (π.χ. ο Eddie Murphy τότε ήταν πολύ δημοφιλής). Το συγκεκριμένο βίντεο κλαμπ, προτού ανακαινιστεί και γίνει ευρύχωρο, με τζαμαρίες, ήταν ένα κουτί στην κυριολεξία, 3Χ3. Οι κασέτες βρίσκονταν σε ράφια, κάθετα στημένες, έτσι ώστε δεν έβλεπες το εξώφυλλο, διάβαζες μόνο τη ράχη.
Ένα καλοκαίρι που έσκασαν κάτι απεργίες εκπαιδευτικών στο γυμνάσιο (υπερ-σύνηθες φαινόμενο στα eighties αυτό), είχαμε δει άπειρες ταινίες τρόμου. Εγώ σινεφίλ από μικρός, έβλεπα περίεργα φιλμ, που φυσικά αδυνατούσα να κατανοήσω στο 100% τους. Τι μπορεί να καταλάβει ένας 12χρονος απ’το ‘Blue Velvet’ του Lynch; Απ'ό,τι θυμάμαι είχα δει το μισό στο fast forward. Όταν το είδα ξανά, 5 χρόνια μετά, ήταν ένα άλλο φιλμ. Κι όχι μόνο Lynch βέβαια, ό,τι έβλεπα σε περιοδικά ή εφημερίδες κι ήταν περίεργο, το νοίκιαζα- εννοείται ότι τα έβλεπα μόνος, ήταν πολύ αλλόκοτα για να τα μοιραστώ με παρέα. Για την παρέα, αρκούσε ο Freddie Krueger κι ο Jason Voorhees.
Ακόμα κι όταν ανακαινίστηκε το βίντεο κλαμπ και μεγάλωσε (extra section: τσόντες), ήξερα πού βρίσκεται η κάθε βιντεοκασέτα, με ακρίβεια εκατοστών.



Η παραπάνω φωτό βέβαια θα μπορούσε να ανήκει και στο βίντεο κλαμπ στο οποίο ήταν υπάλληλος ο Quentin Tarantino, αυτό μου θύμισε. Ως γνωστόν, από εκεί ξεκίνησε. Το συνδύασα γιατί διάβαζα κάτι λίστες για τον Tarantino, του στυλ «αγαπημένη σκηνή θανάτου»:

“in which a girl showers while her boyfriend lies in bed. "There's a terrific slasher movie called The Prowler, it was out right after they'd come down hard on those movies, but they got X-rated violence in. I don't know who got a blowjob to get it done, but someone must have. There's a girl in the shower, with her boyfriend lying on the bed, and the prowler comes up and sticks a bayonet through the top of his head so it comes down through his chin. It's really slow. And he goes into the shower, where the chick is naked, and he stabs her with a pitchfork and as she's screaming, he lifts her up the wall".

The Prowler (1981, Zito)

Η σελίδα έχει διάφορα, αγαπημένα spaghetti western, grindhouse etc., και σχόλια ως συνήθως (“when I'm getting serious about a girl, I show her Rio Bravo and she better fucking like it”)

Also: the A to Z of Quentin Tarantino

(Το βίντεο κλαμπ της πρώτης παραγράφου έχει κλείσει εδώ και περίπου 7-8 χρόνια. Φέτος έκλεισαν και τα 2 DVD κλαμπ που υπήρχαν στην περιοχή, σχεδόν ταυτόχρονα)

Designer TV

[via]

(παρότι, εγώ, δεν..)

Was it worth it?

Χτες βράδυ στους Pet Shop Boys συνειδητοποίησα κάτι που υπό άλλες συνθήκες, θα το θεωρούσα αυτονόητο. Το γεγονός ότι η ποπ σήμερα είναι τόσο κακή, που καθόμαστε κι ασχολούμαστε με τα side projects του Taylor Deupree, ή τις τάχα μου πειραματικές κυκλοφορίες κάθε τύπου που έβγαλε σε 500 κόπιες άλμπουμ στην Whatever Records. Δεν απαιτώ η ποπ των ‘00s να είναι επιπέδου ‘West End Girls’. Ούτε την ανάγκη σώνει και καλά να περιγράψει τη γενιά του σήμερα σε στίχους 3 λεπτών. Αλλά τουλάχιστον θα μπορούσα να ακούω τραγούδια με ψυχή, με συνθετικό κορμό, αρχή μέση και τέλος. Αντ’αυτού καταλήγουμε στη μέτρια La Roux και την ανεκδιήγητη Lady Gaga. Που δε μπορούν ούτε να κλέψουν σωστά.



Για τη συναυλία, δεν έχω να βρω αρνητικά. Μπορεί ο χώρος να χάλαγε τον ήχο σε μεγάλο βαθμό, να μην έβλεπες αν δεν ήσουν στις πρώτες σειρές και τα μπαρ να ήταν 5 τραγούδια μακριά. Μπορεί να μην έπαιξαν το ‘Love Comes Quickly’, και να ξεπέταξαν το ‘Domino Dancing’ σε medley. Αλλά δύσκολα ξεχνιέται η ανατριχίλα της έναρξης με το ‘Heart’, η συγκίνηση στο ‘What Have I Done To Deserve This’ με την Dusty στην οθόνη, το ‘Do I Have To?’ (αυτή η προφορά του Tennant πια..), τα «κυβιστικά» χορευτικά (μόνο σε μένα θύμισαν το βίντεο του ‘True Faith’;)- μία απ’τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει, χωρίς δεύτερη σκέψη.

ovl mn

Όσοι έχουν πάρει το boxset της Warp για τα είκοσί της χρόνια, θα έχουν προφανώς ακούσει και το ‘Warp20:Unheard’, ένα cd με ακυκλοφόρητα έως σήμερα tracks. Για την ακρίβεια είναι ο σημαντικότερος λόγος για να πάρεις το boxset, υποτίθεται πως απ’τον υπόλοιπο κατάλογο της εταιρείας τα βασικά τα διαθέτεις. Όλο το cd είναι αρκετά καλό με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αυτό όμως που με εξέπληξε ευχάριστα είναι αυτό το κομμάτι των Autechre, που μου θύμισε τις παλιές καλές εποχές τους. Μπορεί βέβαια εγώ να το βλέπω έτσι, γιατί είναι ήδη αργά τώρα που το ακούω κι έχω κάψει 3-4 συναισθηματικές φλάντζες, και γυρνάω σε flashback προ δεκαπενταετίας. Ή γιατί μπορεί να θέλω να θυμάμαι πως τα ‘90s δεν είχαν μόνο χαζή british pop..

la meglio gioventù

Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο, ένα βράδυ που γύρισα πτώμα στο μικρότατο δωμάτιό μου (‘one bedroom apartment’ που λέει κι ο Terrence Dixon), τρώγοντας κάτι-απροσδιόριστο-σαν-γιαούρτι και χαζεύοντας τα βρετανικά κανάλια, έπεσα πάνω σε ένα ιταλικό φιλμ. Νομίζω πως έπαιζε στο BBC Four, χωρίς να είμαι βέβαιος. Δεν γνώριζα τίποτα για την ταινία, δεν την πρόλαβα άλλωστε από την αρχή, νύσταζα κιόλας, αλλά αμέσως πήγε το μυαλό μου σ’αυτό το φιλμ. Χωρίς να ξέρω τίποτα απ’την υπόθεση, ήθελα να πιστεύω πως είναι αυτή η ταινία. Είχα διαβάσει διάφορα γι’αυτό, υπήρχε σε κάτι λίστες «καλύτερων της χρονιάς», αλλά ποτέ δεν το κυνήγησα περαιτέρω.


Πριν λίγες μέρες θυμήθηκα πως είχα δει την ταινία κι είπα να το ψάξω. Ήταν όντως το ‘Best of Youth’- αλλά δε θα μπορούσα έτσι κι αλλιώς να το δω ολόκληρο, έχει διάρκεια 6 ωρών. Με τίτλο δανεισμένο από ένα ποίημα του Pasolini (ο σκηνοθέτης της, Marco Tullio Giordana έχει κάνει κι ένα ντοκιμαντέρ για τα «μυστηριώδη» αίτια θανάτου του P.P.Pasolini), αφηγείται την ιστορία της οικογένειας των Carati, μέσα απ’τη ζωή των δύο αδερφών, Nicola και Matteo. Ουσιαστικά πρόκειται για μια saga, μια τοιχογραφία της Ιταλίας απ’το 1966 ως το 2003. Όσο κατόρθωσα και είδα, έδειχνε συναρπαστικό. Ναι μεν είχε τη φωτογραφία και τη ροή τηλεοπτικής σειράς (στην Ιταλία προβλήθηκε σε τέσσερα κομμάτια, 100 λεπτών το καθένα), αλλά οι χαρακτήρες ήταν ολοζώντανοι, καθόλου γραφικοί, η μουσική διακριτική αλλά όμορφη, η σκηνοθεσία «ιταλικότατη» (αλλά με εξαιρετικά travelling και μεγάλα πλάνα).

Μέσα απ’τα ταξίδια των δύο αδερφών βλέπεις παράλληλα την ιστορία της Ιταλίας αλλά και της Ευρώπης, μια παράλληλη πραγματικότητα του Μάη του ’68, Ερυθρές Ταξιαρχίες(;) και Μαφία. Τα σχόλια στο imdb κι οι κριτικές του metacritic λένε περισσότερα. Είδα το 1/3 του φιλμ κι αναζητώ τα άλλα 2. Πάντως δε θέλω να κάνω συγκρίσεις με την ντόπια κινηματογραφική παραγωγή, γιατί θα πέσω σε θλίψη..

ο σβεν, ο τζίμι κι ο χανς

Τα mix του FACT δεν είναι ακριβώς η αδυναμία μου. Ίσως γιατί κάνουν αμέτρητους κύκλους σε blog, forum και μουσικά site, και καίγονται εύκολα. Παρ’όλα αυτά τα πράγματα τελευταία έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως για το διαφορετικό των περιπτώσεων.


Jimmy Edgar; Μα πού χάθηκε αυτή η ψυχή; Μετά από ένα υπέροχο άλμπουμ (‘Color Strip’) που έμπλεκε το ‘80s electro με το IDM* των ‘90s, κυκλοφόρησε κάποιες δουλειές ως Her Bad Habit (πιο soulfoul electro) και ως Creepy Autograph (address to 313, thank you), φέτος επέστρεψε με τρία 12ιντσα. Δυστυχώς το mix του για το FACT στερείται φαντασίας κι εξαντλείται στο πρώτο μισό, παρά το πολύ ενδιαφέρον tracklist. Για να έρθω στα ίσα μου, άκουσα δύο φορές αυτό (Kristuit Salu είναι άλλο ένα alias του Jimmy).


O Sven Weisemann απ’την άλλη ανήκει σ’αυτό που λέμε «νέα γενιά», κι αν υπήρχε στην Ελλάδα ο Γιωργάκης θα τον προωθούσε με δικά του podcast στο pasok.gr. Αλλά δυστυχώς είναι Γερμανός, και ενώ προωθεί το άλμπουμ του ‘Xine’ (για το οποίο δεν έχω βρει αρκετό χρόνο να το ακούσω όσο θέλω- ή οσο πρέπει, έστω..) έκανε ένα ωραιότατο mix στο FACT, τόσο house όσο techno: όσο δηλαδή χρειάζεται για να μπλέκεις το jacking house με το ‘Ritournelle’ του Sebastian Tellier. Καθόλου άσχημα.


Ο Χανς της περίπτωσής μας είναι ο Hans-Peter Lindstrøm, που μετά το φετινό project με την Cristabelle (μέτριο κατά τη γνώμη μου), το γύρισε στα seventies/eighties. Hall and Oates, Tears for Fears, Black Sabbath και Led Zeppelin. Κοίτα όμως που όσο το ακούς δεν το λες ούτε στιγμή cheesy..

THE DANCE PARADOX

Ακούω εδώ και 10 μέρες περίπου, το νέο (και παράλληλα πρώτο) άλμπουμ του Redshape. Δηλωμένος φαν εδώ και πολύ καιρό, περίμενα αυτή την κυκλοφορία περισσότερο με περιέργεια παρά με ανυπομονησία. Όπως έχει διαρρεύσει σε forum και διάφορα μπλογκ, ο μυστηριώδης τύπος με την κόκκινη μάσκα (που παίζει live φορώντας την) είναι ο Sebastian Kramer. Προσωπικά δεν το πολυασπάζομαι, με το (virtual) word of mouth δεν τα πάω καλά.

Κι ενώ η ακολουθία των ΕΡ του έδειχνε πως θα βρισκόμασταν προ κάτι σπουδαίου, το ‘Dance Paradox’ (που κυκλοφορεί στην Delsin) ενώ είναι ένα σημερινό, σύγχρονο techno άλμπουμ, μοιάζει ασύνδετο και χωρίς ταυτότητα. Κάτι σαν συλλογή από singles που περίσσεψαν από κάπου, ή ένα πάκο από white label βινύλια, έτσι στριμωγμένα από μόνα τους. Χωρίς να βρίσκω ψεγάδι στην παραγωγή ή τον ήχο (όλα στηρίζονται σε ένα «σοβαρό» house tempo), κάθε φορά που το ακούω νιώθω πως κάτι του λείπει για να αναδειχθεί σε σπουδαίο. Μια dark disco αίσθηση, μια sci-fi ατμόσφαιρα που σε κάθε kick διώχνει την αίσθηση της “dancefloor music”, ο ήχος της Delsin πριν καν τον μαντέψεις.

Οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές είναι το ‘Man Out Of Time’ που λες και ξεπήδησε απ’το ‘Landcruising’ του Carl Craig, και το ‘Rorschach’s Game’, που σπάει στα υπέροχα drums του, εκεί στο τρίτο λεπτό. Σίγουρα κάτι που θα μνημονεύσω στα καλύτερα της χρονιάς, αν και περισσότερο προβληματισμό μου δημιουργεί για την πορεία του techno του 2009: με τις τόσες εμβόλιμες επιρροές στο σώμα του, αυτό που ξεκίνησε στο Detroit τότε, φτάνει στο σήμερα σχεδόν απαράλλαχτο στη βασική δομή του, αλλά με χίλια δυο συστατικά σαν έξτρα φτερά που φύτρωσαν σταδιακά και δίχως ζόρι. Τουλάχιστον αυτά δεν του τα κόλλησαν πιουρίστες..

Νεκρή φύση

Έχω χρησιμοποιήσει ξανά φωτογραφίες του Chris Jordan σ’αυτό εδώ το μπλογκ. Οι φωτογραφίες αυτές των άλμπατρος, τραβήχτηκαν τον Σεπτέμβριο του 2009 στην ατόλη Midway, στον Βόρειο Ειρηνικό. Απεικονίζουν μικρά άλμπατρος, τα οποία τάιζαν οι γονείς τους κομμάτια από πλαστικό, αφού τα είχαν περισυλλέξει απ’τον μολυσμένο ωκεανό, νομίζοντας πως είναι τροφή. Όπως ο ίδιος ο Jordan αναφέρει, οι φωτογραφίες δεν έχουν «πειραχθεί» με κανέναν τρόπο.

Τέλος πάντων, δεν είχα σκοπό να σχολιάσω τίποτα οικολογικό ή να «καταγγείλω». Απλά οι φωτό μου έμοιαζαν απίστευτες ως εικόνα, κάτι τελείως μηδενιστικό, μηχανικό, έξω απ’τη φύση τους.



Ο Chris Jordan δεν είναι γνωστός ως απλός φωτογράφος: πέρα απ’τη δουλειά του σχετικά με τις καταστροφές του τυφώνα Κατρίνα, ή τις σχεδόν ambient απεικονίσεις από σιλό, μάζες κινητών τηλεφώνων ή πολτοποιημένων αυτοκινήτων, κυρίως αναγνωρίσιμος έγινε απ’τα μεγάλης κλίμακας έργα του με θέμα τον καταναλωτισμό στις ΗΠΑ. 2,4 εκατομμύρια κομμάτια πλαστικό σχηματίζουν έναν πίνακα του Χοκουσάι, κολάρα σκύλων τον Snoopy, κούκλες Barbie ένα γυμνό σώμα, θάλασσες από πλαστικά μπουκάλια, Georges Seurat από αναψυκτικά, νεκροκεφαλές από πακέτα τσιγάρων, και διάφορα άλλα. Δεν αξίζει να περιγράφω, καλύτερα να τα δεις μόνος σου.





chrisjordan.com

Σκοτεινή Ευρώπη

Προσπάθησα απ’τα πρώτα λεπτά της ‘Λευκής Κορδέλας’ να μπω στο πνεύμα της, χωρίς απαραίτητα να έχω από πριν στο νου ότι πρόκειται για «αριστούργημα». Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να θεωρείται αυτό το φιλμ το καλύτερο του Haneke: το πρώτο μισό είναι τρομερά αργό (κόντεψα να κοιμηθώ), οικειότητα με τους χαρακτήρες δεν αποκτάς σε καμία περίπτωση, η πλοκή είναι ελάχιστη, μοιάζει σαν να μη συμβαίνει τίποτα το συνταρακτικό στο μικρό γερμανικό χωριό. Συμφωνώ απόλυτα με την κριτική του Π.Παναγόπουλου στην Καθημερινή («μεγάλη ταινία ή κάτι που θέλει να μοιάζει σε μεγάλη ταινία; Μάλλον το δεύτερο.. [..] η περίληψη της ταινίας είναι πιο συναρπαστική από την ίδια την ταινία»). Καμία κλιμάκωση, διεκπεραιωτική σκηνοθεσία (ας μην ξανακούσω για τη φωτογραφία..). Πού είναι η ανατριχίλα του ‘Cache’; Η κλινική ατμόσφαιρα του ‘Pianiste’; Και στο κάτω κάτω, αν αυτά τα περιστατικά δικαιολογούν έναν Παγκόσμιο Πόλεμο (όπως αφήνει να εννοηθεί με τη δολοφονία του Franz Ferdinand) και η συμπεριφορά των ανθρώπων στο φιλμ τη μετέπειτα γέννηση του φασισμού, τότε θα έπρεπε με όσα αφηγείται το ‘Funny Games’ να είχαμε ορδές νεαρών βανδάλων/δολοφόνων παντού, και με τη ‘Δασκάλα του Πιάνου’ μια σαδομαζοχιστική κοινωνία, καταπιεσμένη και στερημένη.



Ο ‘Κυνόδοντας’ του Λάνθιμου αντίθετα, μπορεί να μην ήταν αριστούργημα, αλλά ήταν καλύτερο απ’ό,τι περίμενα. Σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, όλα θυμίζουν κάτι. Όμως έχει καλές ερμηνείες, είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι τοποθετεί την ταινία να εκτυλίσσεται στα ‘80s, έχει ρυθμό και φαντασία σαν φιλμ, ακόμα και χιούμορ. Αν δεν γνώριζες τίποτα για την ταινία και την έβλεπες στα ράφια ενός dvd club ως «ευρωπαϊκή πρόταση», άνετα τη χαρακτήριζες cult έκπληξη. Για τις αντιδράσεις του κοινού στο Άστυ, ας μη μιλήσω καλύτερα..