YouTube comment or e.e. cummings?

1. loog a his lirow nose
2. there is some shit I will not eat
3. LISN bud LISN
4. this i bad sorry to saY
5. leave her alone she's not your gal
6. She is Lucifierian !
7. THuNdeRBloSSo!M iN
8. aThe):l
9. stunned. i. am. stunned. every question speaks to us
10. What is nothing?

[YouTube comment: 1, 4, 6, 9, 10
e. e. cummings: 2, 3, 5, 7, 8]

BY FRANÇOIS VINCENT (via mcsweeneys)

Paranormal Activity

Το ‘Paranormal Activity’ είναι ένα φιλμ που απ’ό,τι δείχνουν τα πράγματα, πάει να γίνει το ‘Blair Witch Project’ του 2009. Γυρισμένο ως “mockumentary horror” (όπως ακριβώς δηλαδή πλασαριζόταν και το ‘BWP’ το 1999), με μπάτζετ 15.000 δολάρια, έχει κατορθώσει μέχρι στιγμής να έχει εισπράξεις άνω των 65 εκατομμυρίων δολαρίων. Γυρίστηκε μάλιστα το 2007, και προβάλλεται φέτος.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι, τον Micah και την Katie, που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πνεύμα(;) που κατατρέχει την Katie από μικρή. Στο σπίτι που μένουν πλέον, αποφασίζουν να κινηματογραφήσουν ό,τι συμβαίνει, με την κάμερα τα βράδια να μένει ανοιχτή όσο κοιμούνται.

Υποτίθεται πως οι θόρυβοι το βράδυ, οι αόρατες κινήσεις, η οικειότητα της κάμερας στο χέρι (σαν να βλέπεις κάποιο home video), έχουν καταστήσει το φιλμ ήδη ως ένα από τα τρομακτικότερα όλων των εποχών.
Να πω την αμαρτία μου, η ταινία δε με τρόμαξε καθόλου. Θες επειδή δεν πολυπιστεύω σε πνεύματα και στοιχειωμένα σπίτια, θες επειδή μου φάνηκαν τεράστια τα σεναριακά κενά (ποιο σενάριο θα μου πεις..) κι η ηθοποιία μετριότατη, μου προκάλεσε τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με το ‘Blair Witch Project’. Δεν είχε την πειστικότητα του ‘Εξορκιστή’ που σε κολλούσε στον τοίχο, ούτε ο δαιμονολόγος και το ouija board έκαναν δουλειά..
Η κόπια που είδα περιείχε το αυθεντικό τέλος- το τέλος που προβάλλεται στις αίθουσες (άλλαξε κατόπιν εντολής του Steven Spielberg που έχει αναλάβει και την παραγωγή) είναι αρκετά τρομακτικό. Για την ακρίβεια, αξίζει όσο όλο το υπόλοιπο φιλμ. Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή για το τέλος του φιλμ, που παίχτηκε μόνο σε μια προβολή (ακόμα πιο ακραίο, μάλλον). Δεν αναφέρω παραπάνω (spoilers).

Το σίγουρο είναι πως με το τεράστιο buzz που γίνεται στο internet, ’το ‘Paranormal Activity’ οδηγείται απευθείας σε ριμέικ. Τώρα αν είναι καλύτερο του ‘REC’, αν είναι απλά ένα hype, αν σε κάνει να θες να κοιμηθείς με ανοιχτά φώτα ή όχι, είναι στην κρίση του καθενός. Εγώ πάντως βρίσκω πιο τρομακτικό τον Lynch ή τον Harmony Korine για να πω την αλήθεια..

Τσαϊκόφσκι

1000 cellphones syncing 53 different ringtone alerts from 2000 sent messages to reconstruct Tchaikovsky's 1812 overture.


making: 1, 2
overture

not fully baked

Διάβασα αυτό το ποστ του Simon Reynolds, και πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω σε τι βαθμό έχει φτάσει η μανία των Βρετανών να βάζουν ταμπέλα σε κάθε νέο μουσικό είδος που δεν έχει ήδη ταυτοποιηθεί. Μοιάζει με την μεθοδολογία που χρησιμοποιεί ένας εντομολόγος για να κατατάξει το νέο σκαθάρι που έφερε απ’τη Γουινέα στο σκονισμένο σακίδιό του- χωρίς την αγάπη της επιστήμης όμως.

Στο άρθρό του ο Reynolds βαπτίζει το postdubstep/postgrime (όπως ο ίδιος το αναφέρει) σκηνικό, ως nu-IDM. Μετά τους νεολογισμούς τύπου chiptune, φτάσαμε στο άλλο άκρο. Με δυο λόγια, χαρακτηρίζει αυτή τη μουσική ως new intelligent dance music. Intelligent dance music δηλαδή το grime και το dubstep, τα οποίο ουσιαστικά ξεπήδησαν από φόρμες καθαρά χορευτικές, που δεν αγνόησαν ποτέ την dance διάσταση (σε αντίθεση με το IDM, ακόμα και με την “nerdy” πλευρά του, όπως αναφέρει τον Kid606 για παράδειγμα). Όχι ότι δεν έχει μια «εγκεφαλική» πλευρά αυτή η μουσική, αλλά ο παραλληλισμός της (τότε) Rephlex με την Hyperdub, και με ενδιάμεσο κρίκο αυτών των 2 την Planet Mu, μοιάζει τελείως άστοχος.

Λες και δεν μπορεί ένα νέο είδος να μην έχει ταμπέλα, να μην πατάει απαραίτητα σε ένα συγκεκριμένο genre του παρελθόντος. Ακούω το ‘3 EPs’ του Shackleton, και έχω την περιέργεια να δω πώς θα προσπαθήσουν να κατηγοριοποιήσουν αυτόν τον ήχο τα βρετανικά μέσα (γιατί οι Αμερικανοί ή οι Ολλανδοί ή οι Γερμανοί ποσώς ενδιαφέρονται). Απορίας άξιο, σε μια εποχή που κυκλοφορεί τόσο ενδιαφέρουσα νέα μουσική, και τέτοια ροή πληροφορίας, να λειτουργούμε με κανόνες του 1988. Άντε γιατί θα αμολήσω τα σκυλιά..

[pic]: Francis Clalin or Clatin or Clayton: Woman who disguised herself as a man and fought in the Civil War, found out only after being wounded.
Apparently she could spit, swear and drink as well as any other soldier

wave fiction

Λ’Εσπιόν, η αποκάλυψη

Ήθελα να ήξερα ποιον ύπνο δικαίου κοιμόμουν όταν αυτό το διαμάντι έσκασε στο cyberspace (για το underground κανάλι της Λάρισας, δεν το συζητάμε καν, δεν θα προλάβαινα). Ας μην καταχωρηθεί απλά ως trash ή cult, είναι κρίμα να αγνοηθεί η κοινωνιολογική του διάσταση.

Από πού να το πιάσει κανείς;
-Απ’τη slang που σαν ιός έχει εξαπλωθεί στη νεολαία μας; Και είναι παιδιά του δημοτικού, διάολε!
-Απ’τις συμβουλές των προχωρημένων νέων για την ζούγκλα out there («ξέρετε τι γίνεται εκεί έξω..»);
-Απ’το αυθόρμητο πάρτυ που χαλάει απ’την απρόσκλητη κάμερα του καναλιού («Όλα τα παιδιά εδώ, χαμός. Συγνώμη για λίγο..»);
-Απ’το τηλεφωνικό κέντρο που έχει σπάσει; Τρομακτική ροή.. Μόνο 2 L’Espion δυστυχώς ο καθένας μας- πρέπει όλη η Ελλάδα να προλάβει να παραγγείλει μια L’Espion (υπάρχουν μόνο 5 εκατομμύρια κομμάτια). Ας μην υποτιμούμε και τον κίνδυνο χονδρικής πώλησης..
-Απ’την περήφανννιη μάνα;
-Απ’τα υπερ-σύγχρονα σκηνικά του studio (wallpaper Win95 στο background); Τον μπριλάντε παρουσιαστή (που έχει σχεδιάσει 20 αρκουδάκια στο χαρτί του);
-Απ’τη webcam χρήση, σε υπερ-σύγχρονα μέρη όπως τα net café, ή το webchat που γίνεται με τους συνομιλητές να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο (echo echo echo- δες βίντεο παρακάτω);

Δύσκολο να αναλύσεις ένα τέτοιο αριστούργημα. Δες τα ορίτζιναλ (αλογόκριτα) βίντεο, εδώ:






Ψάχνοντας, βρήκα την L’Espion (L’Espion=κατάσκοπος) στο Amazon. Δυστυχώς το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο, αλλά τσέκαρα τα τεχνικά χαρακτηριστικά (ok, όσα έχει). Δεν ήξερα πως υπάρχει cam με 0,1 mpixel.
Θα περιμένω μέχρι η L’Espion να ανεβεί ξανά στο site, έστω κι ένα κομμάτι (ποτέ δεν έχεις πραγματικά μια L’Espion. ΑΥΤΗ σε έχει).

Λέει; Λέει!

the bicycle thief

Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί στη Σουηδία με την ποπ. Ή κάτι έχει το νερό τους, ή έχουν βρει κάποια πηγή.
Οι Bye Bye Bicycle μοιάζουν αρκετά στους Miike Snow, ειδικά σ’αυτό το κομμάτι:

Bye Bye Bicycle-Haby Bay

Το ‘Meridian’ απ’την άλλη, ακούγεται λες κι οι Studio διασκευάζουν Sade.

Bye Bye Bicycle-Meridian

Το ‘Compass’ κυκλοφορεί από την Bonjour Recordings.

myspace

pic

spoilers (in 5 seconds)

Και το καλύτερο:

moody

Άκουγα σήμερα μια εκπομπή του Gilles Peterson στο Radio 1, κι ήταν αυτή η σειρά κομματιών που με κέντρισε:


Ο Dam Funk αξίζει το θόρυβο που γίνεται γύρω απ’το όνομά του τα τελευταία 2 χρόνια. Το συγκεκριμένο track μου θυμίζει electro-boogie απ’τα ‘80s. Μου αρέσει το σχόλιο του G.P. περί «Theo Parrish της Ανατολικής Ακτής».


Άλλος ένας μουσικός της Stones Throw, ο James Pants εδώ δείχνει να έχει αφήσει πίσω του την περσόνα Jamie Lidell, και να ποντάρει στη soul, σκέτη.


Ο Scuba είναι απ’τα μεγάλα ονόματα της Hotflush (του ανήκει άλλωστε η εταιρεία)- παρότι ο ήχος του θυμίζει αρκετά Shackleton και συγκλίνει προς τις παραγωγές της Tectonic, στο συγκεκριμένο ΕΡ κάτι μοιάζει να μην έχει κολλήσει σωστά..


Matthew Halsall - Together - Video

Matthew Halsall | MySpace Music Videos
Κι ενώ όλα κυλάνε προς έναν ένα νέο ήχο που δεν μπορείς να περιγράψεις εύκολα (ή δε θες να περιγράψεις), είναι το παραδοσιακό που σκάει μέσα σου σαν μικροβόμβα. Όποιος είπε ότι η jazz είναι βαρετή μουσική, μάλλον κάτι δεν πιάνει εδώ.


Ο Matthew Halsall είναι τρομπετίστας, μόλις 25 ετών. Το δεύτερο άλμπουμ του ‘Colour Yes’ κυκλοφορεί από την Gondwana Records. Στα sessions των 2 βίντεο, σαξόφωνο παίζει ο εξαιρετικός Nat Birchall.


Το περσινό του ‘Sending My Love’, εδώ.

pynchonian

Ξεκίνησα να διαβάζω το ‘Gravity’s Rainbow’ του Thomas Pynchon πέρσι το Φεβρουάριο. Φυσικά μετά από ένα σημείο το παράτησα, όχι τόσο γιατί δεν είχα ελεύθερο χρόνο (που για το συγκεκριμένο βιβλίο χρειάζεσαι άφθονο), ούτε γιατί είναι «δύσκολο βιβλίο», αλλά πολύ απλά γιατί έχω την κακή συνήθεια να να ξεκινάω 3 και 4 βιβλία μαζί και να τα διαβάζω σε δόσεις. Πέρσι ήταν ο Ian McEwan (τον οποίο επίσης κάπου έχω παρατημένο), φέτος άφησα στην άκρη τον G.K. Chesterton για να τα βάλω με το θηρίο.


Λέγεται ότι οι 2 στους 3 που ξεκινάνε το βιβλίο τα παρατάνε στις πρώτες σελίδες. Αν εξαιρέσω κάποιες παραληρηματικές παραγράφους που διαβάζονται απνευστί, οι άπειροι χαρακτήρες κι η υπερβολικά συμπυκνωμένη πλοκή κατορθώνουν να σου φέρουν πονοκέφαλο- ή να σε στείλουν για καμιά βόλτα. Σίγουρα δεν είναι ‘Finnegans Wake’, αλλά και πάλι αν δεν έχεις γνώσεις ιστορίας Β’Π.Π. και μια εξοικείωση με την φυσική και την παραψυχολογία, τα βρίσκεις λίγο σκούρα.


Ανάμεσα σε οργιώδη μπρέκφαστ με μπανάνα, γιγάντια αδενοειδή, βόμβες V2, αγχωμένο σεξ, γκρίζα απογεύματα στο Chelsea και ιστορίες για dodo, χάρτες με κατανομές Poisson, ταρό, herero και γερμανικά κοινόβια, υπάρχει χώρος για να σκεφτείς πώς ο Pynchon καταφέρνει να γυρνά την ιστορία κυκλικά, να μεταφέρει τον διάλογο απ’τον ένα χαρακτήρα στον άλλο, με αυτή τη συνειδησιακή ροή που κάνει τη σελίδα να μοιάζει βουνό (έχει και 1000 πανάθεμά το..). Και φυσικά μια αξέχαστη σκηνή στην τουαλέτα με τον Malcolm X, που αντέγραψε σχεδόν καρέ-καρέ ο Irvine Welsh στο ‘Trainspotting’..


Οι ανυποψίαστοι αναγνώστες ας (μην) αρκεστούν με μια εισαγωγή, μια σύνοψη, μια ανάλυση, ένα ψαγμένο wiki, συν ένα συν ένα. Για όσους βαριούνται τα κείμενα, υπάρχουν και εικόνες.

Εγώ πάντως τα ανωτέρω site τα απέφυγα, είπα να τα τσεκάρω εκτενώς αφού σκοτώσω το κτήνος.

«Έχουμε τη στιγμή, και τις δυνατότητές της».

οι φωτό, είναι από το site του jonathan rosenbaum

a carnival of shorts

[eins] Σ’αυτή την τόσο βαρετή εκλογικά Κυριακή, ακούω Dirty Projectors και προσπαθώ να βρω το σπουδαίο. Μπορεί και να μην υπάρχει τελικά, αλλά περνάς καλά (απλά, και τίποτα άλλο). Το hype με τους The XX ανεξήγητο. Ανεξήγητο.

[zwei] Ο Lars von Trier μου φαινόταν αντιπαθητικός απ’την πρώτη στιγμή που τον είδα. Το σύνολο των δηλώσεών του περί «καλύτερου σκηνοθέτη στον κόσμο» κι η υπέρμετρη αλαζονεία, καθώς κι η torture porn βία του ‘Antichrist’ (κι ας αρνείται τον όρο) μου προκαλούν γέλιο. Tarkovsky με δάνεια Takashi Miike δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι στην πορεία (βλέποντας ότι δε σε παίρνει να κάνεις φιλμ χωρίς σοκ και προκλήσεις). That’s life..

[trei] Η διαφωνία μου με τον gone4sure έχει να κάνει με το εξής: κάνουμε top20 δεκαετίας πριν το top20 της χρονιάς, ή το αντίστροφο;

[vier] Μ’αρέσει ο Floating Points. Και το ‘We Were the Sun’ του Bvdub (πολύ).


[funf] Για τους αμετανόητους ‘80s άρρωστους, μια ωραία στήλη απ’το sounds-like-me: ο Philip Sherburne για τον Thomas Dolby, ο Terre Thaemlitz για τους OMD, ο Philip Marshall για τους Pet Shop Boys.

[sechs] Το περίεργο είναι ότι στο κείμενο του Sherburne, απαντάει ο ίδιος ο Dolby στα σχόλια! (“The trendy pose for music critics in 1983 (especially UK mags like NME) was to slag off 99% of all music, while championing some obscure underground indie band from Inverness that had already split up..) [so so true]

[sieben] Η απάντηση του Dolby γενικά στο (πολύ καλό) κείμενο του Sherburne είναι απίστευτη, και το όλο άρθρο μιας πρώτης τάξεως εικόνα της web-era μουσικής κριτικής- άλλο ένα φοβερό απόσπασμα απ’τον Dolby (τα bold δικά μου):

I’ve never understood how a novelist can get away with picking a different era or geographic location in which to set his story, and invent a new set of characters with each book, while a recording artist is expected to adhere to the convenient label that was assigned him when his previous work was released. It has always upset people that my albums have spanned a lot of different musical styles. Why couldn’t I just stay in the same bucket, album after album? Must be something suspicious about that. Leonardo painted the Mona Lisa and invented the helicopter, Spielberg released Schindler’s List and Jurassic Park in the same year, but god forbid a punk band goes folky, or an Emo band goes Goth. Is this because audiences are so inflexible they will only tolerate one narrow style of music? No. It’s because the Music Industry–led by journalists and radio programmers–prefer the convenience of a barcode on each artist designating their genre. When the barcode doesn’t scan correctly, they can point out how the artist is trying desperately to recapture the magic of the legendary Second Album (which, incidentally, the mag slagged of as well at the time.)

[acht] Απ’το κομμάτι του Thomas Dolby επίσης, αξίζει να δεις (να ακούσεις, για την ακρίβεια) την ιστορία που διηγείται για τον Michael Jackson, εποχής 1982:

[neun] Ένα απ’τα σοφότερα comments που έχω διαβάσει σε blog τελευταία και καλύπτει το 90% των ανώνυμων σχολιαστών: “Somebody needs to set up a website which reviews people's reviews.”

πλαστική κυβέρνηση

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που να πιστεύει πραγματικά ότι από αύριο για την Ελλάδα ξημερώνει «μια άλλη μέρα».

Για την ακρίβεια, ούτε ο ίδιος ο Γιωργάκης το πιστεύει.

Χειρότερο αυτού είναι ότι πίσω απ’την εικόνα του Σκανδιναβικού μοντέλου πολιτισμένου πρωθυπουργού, κρύβονται άπειρα λαϊκά μουστάκια με την κουτάλα ανά χείρας. Κι η μάσα δεν έχει τέλος..

Η μετάβαση απ’τον Κ.Κ. jr. στον Γιωργάκη μου θυμίζει διαδοχή προπονητή στον Ολυμπιακό: διώχνουμε τον Μαντζουράκη για να πάρουμε τον Αλέφαντο.