Thursday, August 20, 2009

the house at 313


Αν το μουσικό hype του 2007 ήταν το dub techno κι όλη η αναβίωση του ήχου της Basic Channel, μαζί και το πλήθος των μουσικών που δέθηκαν στο άρμα του (Deepchord, Bvdub, Quantec, Yagya, Rod Modell, Brendon Moeller, Intrusion, Luke Hess, Atheus, Echospace, Pole, Mikkel Metal), τον τελευταίο ενάμισι χρόνο υπάρχει μια επιστροφή στον παλιό ήχο του Chicago house (acid, jackin’ house κτλ.).

Μαζί μ’αυτά αναπτύχθηκε και ένα δεύτερο κύμα (άλλοτε αφομοιωμένο στο tag “Detroit house”, άλλοτε όχι), που είχε ήδη ξεκινήσει απ’τα nineties, αλλά τα τελευταία χρόνια προβάλλεται και από τα μέσα. Ξαφνικά αρχίζουν να βγαίνουν προς τα έξω συνεντεύξεις, ακόμα και φωτογραφίες (πράγμα ανήκουστο προ ετών) από μουσικούς που ήταν τόσα χρόνια στο παρασκήνιο, πολλοί από αυτούς με κανονική δουλειά (σε εργοστάσιο ή όχι), με δικά τους label, με κυκλοφορίες σχεδόν αποκλειστικά σε βινύλια, ή ανύπαρκτο mp3 κατάλογο.

Κι όλοι αυτοί (Theo Parrish, Moodymann, Omar-S, Patrice Scott, Reggie Dokes, Kyle Hall, Marcellus Pittman, Rick Wilhite, Rick Wade, Jus-Ed, Aaron-Carl, Mike Huckaby, Andres, με τελευταία προσθήκη τον υπέροχο Tevo Howard) έστω και στο ημίφως κυκλοφορούσαν μουσική, χωρίς κανείς τους να τύχει της προβολής που του άξιζε πραγματικά (είναι βλέπεις Αμερικανοί), ούτε διεκδικώντας θέση πρωτοπόρων (παίζουν μια μουσική που άλλοτε θεωρούνταν «φλώρικη»).


read:
Omar-S (too)
Scott Grooves
Patrice Scott
Reggie Dokes
Tevo Howard
Kyle Hall

listen:
Scott Grooves-The Journey
Kyle Hall mixed by Omar-S (Fabric proton radio)
Theo Parrish live at SoulSearching

[
pic]

Η μπάλα είναι στρογγυλή


Ενίοτε και στρόγγυλη.
Λένε ότι οι μεγάλες ομάδες φαίνονται απ’το σχεδιασμό που κάνουν πριν ξεκινήσει η σεζόν. Ρόστερ, προετοιμασία, μεταγραφές, προπονητικά κέντρα, φιλικά, δηλώσεις, ύφος (ή τουπέ), όλα περνούν από μικροσκόπιο. Για να το περιορίσω λίγο, νομίζω ότι οι σωστά δομημένες ομάδες φαίνονται απ’τον τρόπο που κάνουν μεταγραφές, και πού αποσκοπούν μ’αυτές. Ας δούμε ως παράδειγμα τη Ρεάλ, με το τεράστιο φετινό μπάτζετ: έχει γεμίσει την εντεκάδα της απ’το κέντρο και μπροστά, με παίκτες φουλ επιθετικογενείς: Κακά, Ρονάλντο, Ρομπέν, Ραούλ, Μπενζεμά στην επίθεση, με τον καθένα να θέλει από μια μπάλα μόνος του. Στο κέντρο ο Τσάβι Αλόνσο κι ο Γκούτι πιο πολύ σκέφτονται το γκολ παρά το τάκλιν, το ίδιο κι ο Σνάιντερ με τον Ντρέντε. Και τα κενά δεν καλύπτονται ούτε με τον Αρμπελόα, ούτε με τον Αλμπιόλ. Εν ολίγοις, βλέπω τον φιλότιμο Σέρχιο Ράμος να τρέχει για τέσσερις.
Αντίθετα, στην Μπαρτσελόνα το μπετόν του κέντρου Τσάβι-Ινιέστα δεν έσπασε, και η μόνη αλλαγή ήταν ότι ένας δυνατός επιθετικός έφυγε (Ετό), και τον αντικατέστησε ένας υπέρ-τεχνίτης (Ιμπραΐμοβιτς)- που στο κάτω κάτω ίσως κολλάει και πιο καλά με τον Ανρί. Δηλαδή, λίγες μεταγραφές κι ουσιώδεις. Κάτι σαν τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ.

Αντίθετα ο ΠΑΟ στο ποδόσφαιρο έχει γεμίσει ανασταλτικούς μέσους (Ζιλμπέρτο, Κατσουράνης, Σιμάο, Μάτος, με κάποιον αναγκαστικά να μένει εκτός 11άδας) κι έχει μείνει με 4 περίεργους κεντρικούς αμυντικούς(;)- Βύντρα, Σαριέγκι (αυτοί οι δύο κατά συνθήκη), Μπιάρσμιρ, Καντέ (άπειροι από ευρωπαϊκές διοργανώσεις, και «ξένοι» τελείως από πρωταθλήματα όπως το ελληνικό). Αλλά η μεγάλη τρύπα είναι στα μπακ: ομάδα με μεγάλο μπάτζετ, έχει μείνει με έναν αριστερό κι έναν δεξί μπακ, Σπυρόπουλο-Μουν (τον Δάρλα δεν τον μετράω). Η περίπτωση τραυματισμού και καρτών του πρώτου δεν υπολογίζεται μάλλον σοβαρά, ενώ ο δεύτερος αποδεικνύεται λίγος (κίνδυνος-θάνατος αν περάσει τη σέντρα). Στο ματς με την Ατλέτικο εκτός απ’το γεγονός ότι ο ΠΑΟ δεν μπορεί να παίξει με τίποτα τις γρήγορες ισπανικές ομάδες που βγαίνουν με άνω των 4 παικτών στην κόντρα (2+2 η Ατλέτικο, Φορλάν-Αγκουέρο, Μάξι-Σιμάο, Ρόσι-Νιχάτ-Σένα-Εγκουρέν, κατά στιγμές και Καθόρλα-Ιμπαγάσα η Βιγιαρεάλ), φάνηκε και πόσο πληρώνει τα στιγμιαία ατομικά λάθη. Πέρσι ήταν το λάθος του Νίλσον, φέτος τρία ατομικά λάθη, τρία αντίστοιχα γκολ (Μάτος, Μουν, Σπυρόπουλος). Αυτό σε μια δεύτερη ανάγνωση δείχνει ότι υπάρχουν κενά μεταξύ των γραμμών, κι ότι οι θέσεις στα πλάγια δεν καλύπτονται από άλλους παίκτες- ένα λάθος στο κέντρο του Ζιλμπέρτο θα καλυφθεί απ’τον Σιμάο, κι αντίστροφα, ενώ ένα λάθος του Μουν αν βγει ο Βύντρα δεξιά, αντίο ζωή..

Το σίγουρο είναι ότι με το χαοτικών εμπνεύσεων σύστημα του Τεν Κάτε και το σαφέστερα πιο αμυντικογενές (απ’το περσινό) του Κετσπάγια, οι δυο τους θα κάνουν το πρωτάθλημα φέτος πιο ενδιαφέρον, αν όντως αποδειχθούν επικίνδυνες οι επαρχιακές εξορμήσεις (έδρα-φωτιά, ποδοσφαιρικό κλισέ #233), κι οι βόρειοι σταθούν στο ύψος τους. Δηλαδή λίγο παραπάνω απ’το μπόι του Γιώργου Μίνου.

Saturday, August 15, 2009

εν μέσω ραστώνης

Δεκαπενταύγουστος. Η γιορτή των Ελλήνων. Όσα περιέγραφε ο Γιάνναρης στο φιλμ του προ ετών, κι ακόμα περισσότερα.
Εδώ τα πάντα είναι κλειστά. Καφετέριες, περίπτερα, ακόμα και τα βενζινάδικα έχουν κατεβάσει ρολά (στην κυριολεξία, κανονικά ρολά). Στους δρόμους κυκλοφορούν μόνο Πακιστανοί, δύο-δύο πάνω σε παπάκια, τα μόνα ανοιχτά μαγαζιά είναι ινδικά παντοπωλεία φουλ στο κάρι, κι ινδικά νετ-καφέ (με ονόματα τύπου Friend Ship- όπως Love Boat). Για έναν καφέ ξενιτεύομαι προς την παραλία.

Στους δρόμους η χειρότερη εικόνα του Έλληνα: οδηγικός τσαμπουκάς, η σακούλα με τα σκουπίδια απ’το παράθυρο (με ραβέρσα), παρκάρω όπου γουστάρω, φλας;- τι είναι αυτό;
Το καφέ by the beach είναι γεμάτο οικογένειες, πιτσιρίκια που ουρλιάζουν, ηλικιωμένους που φωνάζουν στο κινητό- ο χώρος τους ανήκει, σωστά. Ακόμα και τα Μάλια με τους μεθυσμένους Εγγλέζους μοιάζουν πιο υποφερτά. Μου’ρχεται να παρατήσω την εφημερίδα και να αρχίσω να διαβάζω την ‘Τέχνη του Πολέμου’ του Σουν Τζου.

Στην εφημερίδα διαβάζω ότι ο εθελοντισμός δεν αξιοποιήθηκε μετά το 2004, γιατί μπήκε στη μέση η Αρχή Προσωπικών Δεδομένων και δεν μπορούσαν να δοθούν οι λίστες των συμμετεχόντων. Λόγω Δαφέρμου. Μάλιστα. Διαβάζω και μια θεώρηση (ας το πούμε έτσι) του Νίκου Γ. Ξυδάκη, ότι το μεγαλύτερο έργο της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν η φιέστα των Ολυμπιακών. Δεν έχει και πολύ άδικο. Εκείνες οι εβδομάδες όμως ήταν μια εικονική πραγματικότητα, μια στιγμιαία έκλαμψη του μέσου Έλληνα, που απέβαλε απ’το δέρμα του την αγένεια και την αναισθησία, και για λίγες μέρες έγινε ένας άλλος.
Απ’την άλλη σκέφτομαι ότι κι εγώ αν βρισκόμουν τώρα σε κάποιο νησί, θα γινόμουν κάποιος άλλος, και μόλις άνοιγε η καταπακτή του πλοίου θα ξεχυνόμουν μαζί με τη μάζα άτακτα, σαν μυρμήγκια που σκορπάνε από δω κι από κει.

αργός θάνατος

Chocolate Bunny from lernert Engelberts on Vimeo.


via ikera
δες και τη διασκευή στο σύγχρονο classic (!) 'no limit' των 2 unlimited.

Thursday, August 13, 2009

icon

dave gahan to derrick may: have you got a pill that big?

Over two hours, May plays tunes which have inspired him from the likes of Marvin Gaye, D'Angelo and Jean Michelle Jarre, alongside dance tunes from Lil Louis and Hamilton Bohannon. Derrick also plays a brand new 60 minute mix of his signature hi-tech soul sound, which he describes as "George Clinton meeting Kraftwerk in an elevator.".


Μπορεί στο πρώτο mix να κυριαρχεί στα πρώτα λεπτά ένα είδος που δε μου αρέσει ιδιαίτερα (tribal), αλλά οι επιλογές είναι φοβερές (καταπληκτικό το track του Taho). Για το δεύτερο το tracklist μιλάει από μόνο του, το τρίτο έχει κι αρκετά νέα κομμάτια.
Για τις μίξεις που κάνει δε θα πω τίποτα.
Συνολικά, τα υπόλοιπα mix που άκουσα μέσα στη χρονιά μοιάζουν πολύ λίγα μπροστά του.


Tracklist:

Part 1: Hi Tek Soul Mix
Miles Davis - In A Silent Way
Mutant Clan - Untitled
Tony Thomas - Electric People
Cadenza 34 - Untitled
Los Hermanos - Birth Of 3000
UR Samuel L Session & Martin H - The Leap Part 1
Anja Schneider & Lee Van Dowski - Deseo
Unknown Artist - Untitled
Taho - Untitled
Miles Davis - In A Silent Way

Part 2: Influences And All Time Favourites
Roy Hargrove presents the RH Factor - Hardgroove
Marvin Gaye - Troubleman
Reggie Dokes - Untitled
D'Angelo - Africa
Boards Of Canada - Everything You Do Is A Balloon
Louis Haiman - Untitled
John Beltran - Untitled

Part 3: Mayday Club Mix
Jean Micheal Jarre - Oxygene
Mika Vaino - Untitled
Kapuchon and Benny Rodruguez - Reel
Frank Roger - Untitled
Submission - Women Beat Their Men (Cevin's Peak Hour Dub)
Johnny D - Pako Mana
The Believers - Who Dares To Believe In Me? (Original Mix)
Solomun &Jackmate - Carnivale - Phil E/Philpot Records
Reboot - Hello Sweden - Love Letters From Oslo
Arne Weinberg - Untitled
African Keys - Untitled
Karizma - Darkness
Karizma - Ode To Ancestor
Quentin Harris - Untitled
KC Flight - Voices
Quentin Harris - Untitled
Karizma - Ode To Ancestors
Bohannon - Let's Start The Dance (Special Remix)
Michel CLeis & Salvatore Freda - Sassicaia
TD02 - Hearts Of Gold Are Heavy To Hold
Lil Louis - French Kiss
Epic Johnwaynes - Libertango (Llorca's Art Of Tones Remix)
Compost Black Label Pied Plat - Ode To Ede
Greg Gow - The Bridge


(via filter27)

the caribbean joy division

Wednesday, August 12, 2009

climax

Revenge from lernert Engelberts on Vimeo.


Watch in full screen.

Tuesday, August 11, 2009

confused



Recorded at Unique Studios, New York. Engineers - F. Heller and C. Lord. Mixed by Arthur Baker and John "Jelly Bean" Benitez at Ears, New Jersey. Mix engineer - John Robie. A Factory Record - Of Factory 9. (P) 1983.

A studio tune created with Arthur Baker, the influential New York DJ. How much is New Order and how much is Arthur Baker is anyone's guess. But the beats go on. For heavy rotation only. Catalogue number also allocated to the promotional video. Artwork by Peter Saville and Phill Pennington.

Το παρακάτω video είναι το original, των New Order.



Αλλά οι Holy Ghost! ζήλεψαν, και έκαναν το remake του- ο Arthur Baker πρωταγωνιστεί κι εδώ.



Διάβαζα τις προάλλες στο cerysmaticfactory, ότι όταν το αφεντικό της Factory Tony Wilson πέθανε, το φέρετρό του πήρε το τελευταίο νούμερο καταλόγου της Factory (FAC501).

Ο Peter Saville που έβαλε το χεράκι του στο artwork του ‘Confusion’, έχει κάνει και το θεωρούμενο ως κορυφαίο εξώφυλλο ever, το ‘Power Corruption and Lies’:



Η μπροστά πλευρά είναι ο πίνακας ‘Roses’, του Henri Fantin-Latour.
Οι γραμματοσειρές του Saville για την Factory (και την London Records), εδώ.
Μην ξεχνάς πως ο Saville έχει κάνει κι αυτό το εξώφυλλο.

Τζόι, δύο

Τι να μας πει κι ο James Bond


..όταν υπάρχει ο πράκτορας 00. Ο Weng Weng σε έναν αξέχαστο ρόλο, που βάζει κάτω Sean Connery, Roger Moore, Pierce Brosnan, και Daniel Craig μαζί (τον τελευταίο χαλαρά, με το δεξί χέρι μόνο).

Mr. Giant has kidnapped the brilliant Dr. Van Kohler and is planning to use the Doctor's
invention, the N-bomb, to hold the world hostage. The only one who can foil Mr. Giant's evil scheme is Agent 00, a 3-foot-tall filipino martial arts master, expert marksman, top-class romancer and all-around superspy. Can Agent 00 rescue Dr. Kohler before it's too late?

Απ’τα σχόλια στο imdb:
Weng Weng is a lover, fighter and master spy. This movie got me off of hard drugs thanks to it's uplifting message that the lava flows hotter in the Phillipines, Praise the lord. They should have come out with more of these movies.

If terrorists don't want to get killed, then don't mess with AGENT '00' WENG, comes accross like a mixture of CHARLES BRONSON and STEVEN SEAGAL in his quest to bring down the crime syndicate


SAMPLE DIALOGUE:

WOMAN; "your'e a great person, you know!"

WENG; "You know what they say, it aint the size, it's the way you use it!"

WOMAN; "Yes..but are you a sexual animal?"

WENG; (in his best WOODY ALLEN voice)..."I don't know!"




Ο Weng Weng έχει παίξει και σε άλλες ταινίες τον πράκτορα 00, κι η φιλμογραφία του περιλαμβάνει ταινίες-κολοσσούς όπως ‘Chopsuey Met Big Time Papa’ και ‘The Cute.. the Sexy n’the Tiny’.

Η κινηματογραφική παραγωγή στις Φιλιππίνες προφανώς αρέσκεται σε παρόμοια ριμέικ. Υπάρχουν πάνω από 6.000 φιλμ γυρισμένα στην γλώσσα Tagalog. Ειδικά στα ‘60s ήταν σύνηθες φαινόμενο οι διασκευές σε γουέστερν και φιλμ του James Bond. Όλα αυτά μέχρι το 1972- από κει κι έπειτα το καθεστώς Μάρκος χρησιμοποίησε το σινεμά για προπαγανδιστικούς λόγους. Σήμερα ο γνωστότερος κινηματογραφικός εκπρόσωπος τους είναι ο Brillante Mentoza (μ’αυτό το «βρώμικο», ρεαλιστικό σινεμά που θυμίζει την πιο ακραία εκδοχή του Larry Clark). Φέτος πήρε το βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στις Κάννες για το ‘Kinatay’.

Όλα αυτά μέσω eyesoremovies, στο οποίο βρίσκεις και το τρομερό ‘Mega Shark vs. Giant Octopus’:

(με Lorenzo Lamas και Deborah Gibson- ναι, είναι η γνωστή Debbie Gibson)

και το υπερ-καλτ ‘The Amazing Mr. No Legs’:

midlife crisis


Έχω δει κι έχω δει τρελούς, αλλά σαν τον Mike Patton απόψε, ελάχιστους. Δεν ξέρω τι είχε το ούζο που τον πότισαν, αν κι από μόνος του δεν ήθελε και πολύ για να διασκευάσει John Barry και Bee Gees (με φωνή King Diamond). Προστατευόμενο είδος. ● Σε συνέχεια του προηγούμενου: Υπάρχουν άνθρωποι που αδυνατούν να συλλάβουν ότι 4/4 a.k.a four to the floor ίσον uk garage- hellooo?? Τον μπάφο ουδείς εμίσησε.. ● ‘Hangover’: by far η καλύτερη κωμωδία στο είδος της των τελευταίων ετών. Το ‘Superbad’ ενηλικιώθηκε. Όχι για σοβαροφανείς. ● Ωραίος ο νέος Amiga Legowelt. Ταιριάζει απόλυτα με την επανακυκλοφορία του Monkey Island. ● Dive ● Μετά την ανάγνωση του ‘Ο δικός μας Γκράχαμ Γκριν στην Αβάνα’, συνειδητοποιείς ότι η πραγματική Κούβα δεν είναι αυτή του Φιντέλ Κάστρο, αλλά αυτή του Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες. ● Αυτό εδώ ήταν b-side στο επτάιντσο του ‘When Doves Cry’, κι είναι απ’τα ωραιότερα κομμάτια που έγραψε ποτέ ο Prince, κι απ’τα πολύ αγαπημένα μου. Αν είχα εικονίδιο καρδιάς σαν αυτό που βάζει ο last.fm στα αγαπημένα σου tracks, θα το γέμιζα με neon.

Thursday, August 06, 2009

Εικονικό Φως


Διαβάζω σε βρετανικά μπλογκ ουρανομήκεις αναλύσεις για το wonky, βλέπω δισκάδικα του Λονδίνου να προτάσσουν bleep hop σχολιαρόπαιδα ως νέους μεσσίες (κάπως πρέπει να πουσάρεις του προϊόν σου, έτσι δεν είναι;), εφημερίδες να μετράνε τα μπάσα του dubstep ως καράτια. Όλα αυτά στη Βρετανία. Ενώ στο LA τα πάντα φλέγονται στο δεύτερο κύμα του Miami bass (ακούγεται άξαφνα εφέ Roland Emmerich), η απόκριση παγκοσμίως δεν είναι έκρηξη- απλά μια μικρή ταλάντωση.

Θα μπορούσε χαλαρά να εξηγηθεί ως μια ακόμη άναρθρη κραυγή του ημιθανή βρετανικού τύπου (ηλεκτρονικού και μη) για να αποκαλύψει τον νέο μουσικό υπερήρωα απ’το UK. Επί δεκαετίες ψάχναμε τους νέους Smiths (άφοβα ποντάρεις σε κουτσά άλογα, χάνεις θες δε θες), ώσπου στα ‘90s φορέσαμε νέο κοσκινάκι στα χρώματα των πασαλειμμένων καμβάδων των Stone Roses. Γι’αυτούς βέβαια που είδαν κάποτε στο ΝΜΕ τη σοβαρότητα (χα!), για τους λοιπούς υπήρχε και το Face. Κι όλα μπερδεύονταν γλυκά σε blitz nu-romantic πάρτυ, και raves πριν φτάσει το πιανάκι του Derrick May στις μεγάλες τέντες- εδώ προσθέτεις άπειρες υποσημειώσεις για το πώς η μόδα έστησε ολόκληρες μουσικές σκηνές στη Βρετανία, και πάλι δεν τελειώνεις.

Τα πράγματα ως συνήθως είναι πιο σύνθετα απ’ό,τι δείχνουν, κι αυτή η μικρή όξινης υφής ηχητική αντανάκλαση του subwoofer που σκάει απ’το Brixton και δώθε, φτάνει στο Βερολίνο στρογγυλεμένη στα γυαλιά του Torsten Pröfrock και το άσπιλο λευκό τευτονικό techno του Shed. Θα πάρω και το κοκτέιλ με το hip hop που τόσο ωραία κλέβουν οι πιτσιρικάδες απ’τη Γλασκόβη, ευχαριστώ. Και; Τώρα, τι μένει;

Μένει μια μάλλον μυωπική ματιά (και σαφέστατα πολλά χρονικά gaps) για το πώς αυτός ο ήχος υφίσταται επαναστατικός, αλλάζει τον ρου της χορευτικής μουσικής, διαλύει κάθε intelligent electronic πυξίδα, βάζει φωτιά στα dancefloors, τα σπάσαμε χτες τι χορός Παναγία μου, ο χώρος διατίθεται και για αρραβώνες.

Για κάποιον που απ’τα nineties θυμάται κάτι παραπάνω απ’τους Charlatans και τους Mudhoney, δεν είναι και τόσο δύσκολο να ανακαλέσεις τις αρχές της δεκαετίας (αν δεν έχεις κάψει εγκέφαλο, that is). Το πόσο κουλ είναι η μουσική απ’τα computer games δεν είναι funky νεωτερικότητα. Η μισή Rephlex είχε στηθεί σ’αυτό τον καμβά- το όνομα Cylob λέει τίποτα; Ο Global Goon; O Baby Ford; Τα πειραγμένα φωνητικά, τα ξέσαλα πιανάκια, τα acid σφυρίγματα εδώ κι εκεί, όλα είναι μια έξτρα μνήμη από μόνα τους. Χωρίς USB.
Χαζό να μιλάς για αποκάλυψη αν δεν ξέρεις καν τι ήταν ο Mark πριν το Hardwax.

Αυτό που εγώ βλέπω με τη μικρή μου μυωπία είναι πολλά μικρά πολυπλόκαμα, μπασταρδεμένα subgenres να φυτρώνουν το καθένα από μόνο του στο ηλεκτρονικό σώμα: το grime πάτησε όμορφα στο σκληρό στοιχείο του gabba και το λακωνικό jungle και έφτιαξε γωνίες από μόνο του, το dubstep έβγαλε το φλώρικο στοιχείο του 2-step παίζοντας με τη μελαγχολία του Bristol (εύκολο στοίχημα), τα bleep hop/8bit/wonky παιχνιδάκια κουρδίστηκαν εύκολα από αργόμπιτους hip hop παραγωγούς της Δυτικής Ακτής και άπειρο DIY καλωδιακό εξοπλισμό. Σ’αυτά υπάρχουν βέβαια κι αφρικανικής προέλευσης νύχια, φολίδες απ’την Καραϊβική και ψυχεδελικές ρυτίδες (αθάνατα, ανεξερεύνητα ‘70s).
Όμως το μόρφωμα παραμένει ασχημάτιστο. Είναι χαζό να μιλάς για «κίνημα» όταν τα πάντα είναι μείγματα τριών άλλων συστατικών το καθένα. Άλλωστε πάντα στα σημαντικότερα μουσικά ρεύματα, το κίνημα δεν το έστησε κανείς. Οι μουσικοί ήταν αυτόνομοι, πήγαιναν το δρόμο τους. Τις ταμπέλες τις κόλλησαν οι εταιρείες, κι ο τύπος (πώς αλλιώς;). Αν κάτι βγει exceptional, θα βγει λόγω καλλιτέχνη και προσωπικότητας, όχι λόγω μάζας. Αυτό φαίνεται κι απ’το φυσικό προϊόν- πόσα άλμπουμ μετράς θεμελιώδη στο (κάθε) είδος; Ένα; Δύο;
Singles και EP; Άπειρα. Το Boomkat να είναι καλά..

Οπότε; Οπότε, ας περιμένουμε λίγο να ξεθολώσει το τοπίο.
Βέβαια αυτά εύκολα τα πουλάς στην Ελλάδα σαν ζεστό ψωμάκι όταν διαβάζεις ότι το άλμπουμ του Field είναι ο δίσκος της δεκαετίας και άλλαξε για πάντα τη μουσική, και δε σταυροκοπιέσαι. Αλλά ας είναι, ρίχτο στο Google Translate το κειμενάκι του Guardian και στείλτο- στην Ελλάδα είσαι, ποιος θα το μάθει, μαλάκας είσαι;
Και μην ξεχνάς, όποιος πόνταρε σε 4/4, δεν έχασε ποτέ.

Ωγκύστ


Ο Έκο λέει ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Βέβαια ο Έκο έχει πει πολλές βλακείες κατά καιρούς (ειδικά στα κείμενα της L’Espresso). Άσε που το ‘Νησί της Προηγούμενης Ημέρας’ το άφησα στην τρίτη σελίδα. Ύπνος βαθύς.
Σίγουρα πάντως ο φετινός Αύγουστος έχει πολλή ζέστη (πάνε τα μελτέμια του Ιούλη), μισοτελειωμένες διακοπές, καμιά 100αριά μέιλ αδιάβαστα, σκόρπιες ευχές (που τις βλέπεις μετά, σαν παγωμένο φαΐ), κείμενα που χρωστάς ήδη, 3000+ unread items στον Reader (ποιος νοιάζεται;), βρεγμένα βιβλία, σχέδια του Σεπτέμβρη, (θερινό δεν πήγαμε φέτος), μπερδεμένες παρέες, Pet Shop Boys σε άδειες παραλίες, bvdub στο μπαλκόνι, Springsteen στο καράβι, αναπάντητες, όχι εφημερίδες, γήπεδο, ασπρόμαυρα φιλμ στο dvd, αγχωμένο ύπνο, πάει κι αυτό το καλοκαίρι. Ή μήπως όχι;







eXTReMe Tracker