Friday, May 15, 2009

καήκαμε

Το’χω ποστάρει κι αλλού, αλλά δεν κρατιέμαι:


Αυτό το πρώτο είναι Σαφέτης, για όσους ξέρουν (διασκευή σε Κωνσταντινόπουλο). Έπαιζε σε ένα πανηγύρι εδώ δίπλα μου πρόσφατα.


Στο 1'40" είναι το αγαπημένο μου. Τούμπα τούμπα.


Γεια σου Cannonball Adderley με το κλαρίνο σου.


Ο Τζέιμς ο Καφές σε ένα βαρύ ζεϊμπέκικο. Εμείς οι ναυτικοί..


Να κι ο Kanye απ’τις Κυκλάδες.
Όλοι μαζί, αυτό το Σάββατο, στο πανηγύρι της Κάτω Αχαγιάς. Μαζί με τον Άνγκους τον Γιανγκ, τη Χαρά Βέρρα και τον Μάκη Τσίκο. Γουρουνοπούλα δωρεάν.

Thursday, May 14, 2009

here comes the tooth


Η καθιερωμένη επίσκεψή στον οδοντίατρό μου, μού επιφύλαξε ένα ολικό μούδιασμα 8 ωρών, με το μισό μου σαγόνι να έχει δεχτεί άπερκατ απ’τον Χόλιφιλντ και κροσέ απ’τον Τάισον. Τα χείλη μου τα ένιωθα σαν του Τρύφωνα Σαμαρά. Και δεν έφταναν τα 15cm της σύριγγας, με βρήκε ξώφαλτσα ο γιατρός στη γλώσσα, σε μια προσπάθεια ανεπιτυχούς piercing. Κοινώς, δεν ήμουν για φιλιά. Μετά από κάμποσα ml επινεφρίνης και ξυλοκαΐνης που έρρεαν άφθονα στα ούλα μου, άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτή η τυπική νάρκωση, που με είχε παραλύσει κατά ένα ποσοστό, μπορεί να έχει τρομερή ισχύ πάνω σε έναν άνθρωπο. Μπορείς να ναρκώσεις κάποιον, και να τον κάνεις ό,τι θες. Ήδη, προσπαθώντας να φάω, δάγκωνα ανεπαίσθητα τα χείλη μου. Στην επόμενη επίσκεψη, σχεδόν επιζητούσα την ένεση. Με μιας σαδιστικής μορφής επιθυμία, να νιώσω το νέκρωμα μερικών αισθήσεων έστω και για λίγο. Σαν να ήθελα πραγματικά να αισθανθώ πόνο. Σε κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τους ήρωες του David Cronenberg: τα τσιγάρα στο δέρμα του ‘Videodrome’, τα ενέσιμα καλώδια του ‘Existenz’, τα χειρουργικά εργαλεία του ‘Dead Ringers’. Πιθανόν να υπάρχει μια ανομολόγητη επιθυμία για πόνο μέσα μας, την οποία καταπιέζουμε. Ή να ήταν μια «ηδονή της στιγμής»- να βγεις έξω απ’το σώμα σου, μέσω του πόνου ή της νάρκωσης. Περίεργο όλο αυτό, ειδικά για κάποιον σαν εμένα, που απεχθάνεται το piercing και τη βία την προτιμάει graphic, με ποπ κορν κατά προτίμηση..


Earlier in the day he had remarked that pleasure was the absence of pain and that pleasure in morphine lies in the absence of the pain of withdrawal.
Από μια συνέντευξη του David Cronenberg με τον William Burroughs.
Ο τίτλος του ποστ, από ένα κομμάτι του 'Music for Babies', του Howie B.
Η φωτό, του Dmitri Gerasimov, απ’τη σειρά ‘Pain’.

Wednesday, May 13, 2009

future now


Ο John Daly κάνει τις κιθάρες να χορεύουν. Απ'τα double wide edits του.

με δέκα λέξεις ακριβώς


mono-hymn to the immortal wind: αρχίζουν και κουράζουν. Μόνο για το ‘ashes in the snow’.
the field-yesterday and today: το ‘from here we go sublime’ στο πιο ξεχειλωμένο του.
sonic youth-the eternal: δε θυμάμαι ούτε ένα κομμάτι. Μήπως να έπαιζαν hip hop;
arne weinberg-alpha omega: διπλό cd, ξεκούραστο techno στο πρώτο, κρυστάλλινη ambient στο δεύτερο.
john foxx and robin guthrie-mirrorball: δεν καταλαβαίνω τι μουρμουρίζει συνέχεια ο foxx. Κομματάρα το #2.
jon hopkins-insides: ο χειρότερός του δίσκος. Πού είναι οι μελωδίες του ‘opalescent’;
john daly-sea and sky: ο jon hopkins για το 2009. downtempo/idm, σε πολύχρωμη εκδοχή.
stereo-somewhere in the night: τρομερό synthpop re-issue (1982), προπομπός του italo. Στην minimal wave.
james kumo-space dancer ep: πολύ καλό techno/house, μελωδικότατο, συμπαγές. Εξίσου καλό με τα ‘kumomusic’.
luke hess-light in the dark: κλασικό dub techno, όμορφα φτιαγμένο όμως. Μάλλον καλύτερο του intrusion.
mokira-persona: χαμηλόφωνο ambient, στα όρια του υπερ-minimal. Αρκετά καλό, απαιτεί ακροάσεις.
burial and four tet-moth/wolf club: αρκετά κατώτερο του αναμενομένου. Κομμάτια χωρίς ταυτότητα. Έκοψε η μαγιά;
william basinski-92982: μια λούπα που επαναλαμβάνει αυτή που την γέννησε, σε λούπα.

pic: ‘in case of emergency’, plastified c-print 18×24 cm by michele bressan, 2009.

Saturday, May 09, 2009

το παιχνίδι του σαββατόβραδου


Favorite new internet game: YooouuuTuuube.
Μπορείς να φτιάξεις πολλά από δαύτο.
Check this out: Pink Orange Red

Friday, May 08, 2009

πίνκι


Το μπλογκ περνάει μήνα (τι μήνα δηλαδή, δίμηνο και βάλε) Liz Fraser. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω δει το παραπάνω βίντεο. Μ’αρέσει γιατί είναι διαφορετική η εκτέλεση από αυτή του δίσκου (το ‘Pink Orange Red’ ήταν στο ΕΡ ‘Tiny Dynamine’ του 1985). Και μ’αρέσει επίσης αυτή η εκδοχή γιατί το drum machine που εκτελεί χρέη ντράμερ, ακούγεται ως ανάσα. Εδώ η Fraser πέρα από τους ακατάληπτους «στίχους» που προφέρει, απ’το 3'35" και μετά κάνει και τα backing vocals μαζί, που στο ΕΡ ακούγονται ξεχωριστά. She’s a witch..

Wednesday, May 06, 2009

Dear Zachary


Δεν είχα σκοπό να το γράψω, είχα και καιρό να αναφερθώ σε ταινίες, όμως μιας κι ασχολήθηκα με το φιλμ πρόσφατα, έχω να πω πως το ‘Dear Zachary’ του Kurt Kuenne είναι από τα πιο συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ που έχω δει ποτέ.
Η υποδοχή του φιλμ στο φεστιβάλ SXSW στο Austin του Texas ήταν εντυπωσιακή, ενώ κέρδισε πρόσφατα και το βραβείο Sigma Delta Chi για καλύτερο ντοκιμαντέρ απ’την Ένωση των Επαγγελματιών Δημοσιογράφων.

"When this haunting, shattering film made its premiere at Park City's Slamdance Film Festival, it received the most sustained ovation of any film I saw this year in Park City. People in the audience were literally weeping during the post-screening Q&A." - Pam Grady, FilmStew.com

"To give you an idea how powerful it is, I'll just say that there was a lot of audible sobbing during the credits....and the first question in the Q&A started like this: "First of all, holy crap. Wow." Then the questioner got choked up....the best thing I've seen in Austin (at SXSW)." - Hank Sartin, Time Out Chicago


Δεν έβαλα επίτηδες ούτε μια φωτό απ’το φιλμ, ούτε το τρέιλερ. Και δεν πρόκειται να γράψω λέξη για την πλοκή, γιατί αξίζει να δεις την ταινία χωρίς να γνωρίζεις το παραμικρό γι’αυτή. Το ‘Dear Zachary’ υπάρχει στο amazon.com, ή για όσους βιάζονται, σε γνωστά torrent. Το προτείνω με κλειστά μάτια.


Monday, May 04, 2009

5


Τελικά το μπάσκετ δεν είναι δημοφιλές άθλημα, γιατί πάντα κερδίζει η καλύτερη ομάδα. Δεν μπορείς να βάλεις ένα καλάθι και να κάτσεις πίσω στην άμυνα για 39’.. ● Ο Συρίγος εξακολουθεί να θεωρεί άχρηστο τον Γιασικεβίτσιους. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως ο Λιθουανός είναι τρελός- παίζει στα τελευταία λεπτά λες και παίζει μονό σε μπασκέτα δρόμου ● Αν σκεφτεί κανείς τι ξύλο έπεσε στη ρακέτα (ειδικά αυτός ο Πέκοβιτς πρέπει να δεινοπάθησε), δεν ήταν παράλογα τα τόσα τρίποντα (όπως κάποιοι είπαν). ● Μπορεί ο Μεσίνα να αντιγράφει τον Ομπράντοβιτς και να μην έχει τις ικανότητές του, όμως χτύπησε τον ΠΑΟ εκεί που έπρεπε: στις θέσεις 3-4. Κριάπα, Σμόντις και Σισκάουσκας παίζουν άνετα στις 2 αυτές θέσεις. Πλεονέκτημα, αν σκεφτείς πως έχει γεμίσει η Ευρώπη από μπασταρδεμένα 4άρια που παίζουν σέντερ. ● Η συζήτηση για το αν παίζεις άμυνα στο +2 ή κάνεις φάουλ, είναι μεγέθους όσο η απόσταση των αναλύσεων του Κιουμουρτζόγλου από τα κόμπλεξ του. ● Στα πλέι-οφ θα πέσουν κορμιά ● Μεγάλη ομάδα η ΤΣΣΚΑ, αλλά χτες βράδυ σφυρίχτηκε ό,τι κανονισμός υπάρχει στο μπάσκετ υπέρ της. Επιθετικό σε μπάσιμο κοντού, επιθετικό σε ποστ ψηλού, επιθετικό σε σκριν, βήματα, δύο φορές 3 δευτερόλεπτα(!), 8 δεύτερα για να κατέβεις τη σέντρα(!!). Ειδικά τους 2 τελευταίους κανονισμούς δε θυμάμαι να τους έχω δει ξανά σε όσα φάιναλ φορ έχω παρακολουθήσει. Αρτεάγκα είπαμε; ● Όλη η δουλειά για τους Ρώσους ήταν οι αλλαγές στα σκριν στην άμυνα- αποσυντονισμός. ● Αυτός που πρέπει να στενοχωρήθηκε περισσότερο απ’όλους, μάλλον είναι ο Τεό Παπαλουκάς. Και κατηγορούσαν κάποτε τον (εικοσάχρονο) Αλβέρτη για την ιστορία με την Μπανταλόνα. Ας είναι.. ● «Τι να μας πει τώρα ο Ομπράντοβιτς. Κοιμήθηκε ο Θεός και πήρε το Κύπελλο. Αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά» (Γιάννης Ιωαννίδης, 13 Απριλίου 1995). ● *****

your love, my girls


Για να μην «ξεχνάμε τις ρίζες».







eXTReMe Tracker