τσόουκ

Περικυκλωμένος από φωτιές..πας για μπάνιο και βλέπεις τα αεροπλάνα να γεμίζουν νερό από τη θάλασσα για να ρίξουν στις εστίες-ο ουρανός κατακόκκινος. Κάπου είχα διαβάσει πως ο πιο φριχτός τρόπος να πεθάνεις είναι από φωτιά. Ειδικά αν δεν λιποθυμήσεις από τον καπνό ή πάθεις ασφυξία, το να πεθάνεις καιόμενος είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο. Μακριά από μας..

*

Μικρή νυχτερινή μουσική: Kettel-‘Whisper Me Wishes’, το ‘Vision Swim’ των τρομερών Growing..για τις ώρες που ξημερώνει, Harold Budd & Robin Guthrie-‘Before the Day Breaks’

*

O Ρότζερ Φέντερερ νομίζω πως ανήκει στην κατηγορία αυτή των αθλητών, που πλησιάζουν μη-ανθρώπινα πρότυπα. Έχουν κάτι το ρομποτικό οι κινήσεις του, θυμίζει Καχιασβίλι και Γκάλη στον τρόπο σκέψης-ανεπηρέαστος και ψυχρός. Ο Ναδάλ μπροστά του μοιάζει απείθαρχο σχολιαρόπαιδο. Ίσως γι’αυτό να είναι και πιο συμπαθής..

*

Δεν μπορώ να κατανοήσω με καμία δύναμη κάποιον που εύχεται να πεθάνει ένας άνθρωπος, ό,τι κι αν έχει κάνει αυτός. Δεν νομίζω πως έχω να πω κάτι μαζί του, τόσο μίσος με φοβίζει.

*

Αφόρητο κλισέ των τελευταίων χρόνων: «στο φεστιβάλ της Βαβέλ συχνάζει ο καλύτερος κόσμος της Αθήνας». Oh my..

*

Μικρές απογοητεύσεις: το ‘Asa Breed’ του Matthew Dear (δεν του πάνε τα φωνητικά, προτιμώ το νέο του στην M_nus ως False), το ‘Danse Manatee’ των Animal Collective (ούτε για ανέκδοτο)

*

Fire, don’t walk with me..

δόκτωρ, δόκτωρ..

η ιστορία.

glastonbury

C.S.S. - Live @ Glastonbury 2007
Maximo Park - Live @ Glastonbury 2007
Rodrigo y Gabriella - Live @ Glastonbury 2007
Editors - Live @ Glastonbury 2007
Iggy & The Stooges - Live @ Glastonbury 2007
Babyshambles - Live @ Glastonbury 2007
The Kooks - Live @ Glastonbury 2007
Lily Allen - Live @ Glastonbury 2007
Get Cape. Wear Cape. Fly. - Live @ Glastonbury 2007
Pigeon Detectives - Live @ Glastonbury 2007
Bloc Party - Live @ Glastonbury 2007
Hot Chip - Live @ Glastonbury 2007
Gogol Bordello - Live @ Glastonbury 2007
Kasabian - Live @ Glastonbury 2007
The Coral - Live @ Glastonbury 2007
Björk - Live @ Glastonbury 2007
Super Furry Animals - Live @ Glastonbury 2007

kodak ghosts run amok

pic: jim furness


Αν υποθέσουμε πως αυτό το κύμα ζέστης θα είναι από δω και στο εξής φυσικό φαινόμενο, βλέπω (όπως έλεγα και σε ένα φίλο) στο μέλλον όλοι να βρισκόμαστε μέσα σε υγρές κυψέλες (‘First Cool Hive’ που έλεγε κι ο Moby), κατοικίες σφραγισμένες πανταχόθεν. Θα επικοινωνούμε μόνο μέσω νετ, καλωδιωμένοι όσο πάει, επαφή με τον έξω κόσμο η απαραίτητη: σούπερ μάρκετ για τρόφιμα, νερό. Πληρωμές λογαριασμών μέσω δικτύου, τα έντυπα θα έχουν πεθάνει- τα διαβάζεις όλα online. Παραλίες τεχνητές, με νερό υφάλμυρο, οι ακτές όλες μολυσμένες. Στους δρόμους κυκλοφορούν μόνο αδέσποτα και homeless, υβριδικά αυτοκίνητα παντού. Συναυλίες δεν γίνονται, μόνο στο YouTube live. Εποχές δεν υπάρχουν, το ημερολόγιο υπάρχει μόνο για να θυμίζει τα γενέθλιά σου. Ξέχνα το καλοκαίρι που θυμόσουν..

modulations

Ασχέτως μουσικής, η Sophie Solomon έχει πολύ ωραία φωνή. Κι ο δίσκος των Blackfield είναι μια χαρά παρεμπιπτόντως. Απ’την άλλη, έχω βαρεθεί πια τον Aphex Twin και το 90% απ’όσα βγαίνουν από τη Rephlex, δεν ξέρω τι μου φταίει..
Για το βράδυ η μόνη μουσική που αντέχεται είναι το ‘Cendre’ των Fennesz/Sakamoto. Δεν κινείται φύλλο.

Το παρακάτω μου θυμίζει καλοκαίρι, χωρίς να έχω προσδιορίσει ποιο παβλοφικό καμπανάκι ευθύνεται για το γεγονός:

Shuggie Ottis-Strawberry Letter 23


από το ξεχασμένο (κι υπέροχο) δισκάκι του Shuggie Ottis ‘Inspiration Information’, του 1974.

Το συγκεκριμένο κομμάτι το έχουν σαμπλάρει κι οι De La Soul, στο ‘Much More’, από το ‘Grind Date’ του 2004 (παραγωγή J Dilla παρακαλώ).
Η φωτό, του Tod Seelie.

dezeen

East Beach Cafe, Littlehampton, England.


Casa da Musica, Porto, Portugal.



Manchester Civil Justice Centre.


The Cloud, Dubai.





Προοπτικές μιας άλλης αρχιτεκτονικής, από το dezeen.com

irving penn

Penn, Irving, 1917–, American photographer, brother of Arthur Penn, b. Plainfield, N.J.; studied Philadelphia Museum School of Industrial Art (1934–38).

Τρία πορτρέτα, κατά σειρά: Τρούμαν Καπότε, Σπένσερ Τρέισι, Ιγκόρ Στραβίνσκι.

θέρεμιν κρέιζ

O ήσυχος αμερικανός

Το project ‘Quiet American’ έχει σχεδιαστεί από τον Aaron Ximm (αν δεν κάνω λάθος), κι είναι ένα σάιτ στο οποίο ο ίδιος έχει συγκεντρώσει ηχογραφήσεις από τα ταξίδια του στο Βιετνάμ, την Ταϊλάνδη, το Λάος, την Καμπότζη, Μπούρμα (Μιανμάρ), Μπαγκλαντές, Ινδία κ.α.
Οι ηχογραφήσεις έχουν να κάνουν με ήχους τρένων, πλανόδιων μουσικών, ήχους περιβάλλοντος (από ακρίδες κι άλλα έντομα μέχρι τρεχούμενο νερό) κ.λπ.




Ενδιαφέρον έχει το τμήμα ‘field recordings’, όπου υπάρχουν samples από μια βροχή στην παραλία, φωνές μικρών παιδιών, βάτραχους, κύματα κ.α.

Δηλώνω ανερυθρίαστα πως είχα κλέψει μερικά samples από το quiet american για κάποια κομμάτια που είχα φτιάξει παλιότερα- ιδανικά για ambient loops.

Ακούγονται και ως κανονική μουσική, αργά το βράδυ, για ταξίδια με το μυαλό (και μόνο).

Η ονομασία του project, φυσικά, από το ομώνυμο βιβλίο του Graham Greene.

«please use headphones.»

άβαταρ

Peter Prautzsch
Born in 1980. Lives and works as graphic designer and soundartist in Berlin, Germany.
palac.de








επίσης:

palacmusic | palac is peter prautzsch from berlin, germany. most of the recordings presented here are based on found-sound and some fieldrecordings and some stolen particles of ear.
myspace.com/palacmusic

The best 5 second clip on the internet.

spoo-kay (handle with care)

they might be giants (one day)

Εδώ και μέρες έχω κολλήσει άσχημα με τους Σουηδούς Studio. Οι ίδιοι αποκαλούν τον ήχο τους κάτι μεταξύ experimental afro-beat και pop. Μου θυμίζουν άπειρα πράγματα αλλά έχουν τόσο πλούσιο ήχο που αδυνατώ να πατήσω το stop όποτε τους ακούω. Αποτελούνται από τον Dan Lissvik και τον Rasmus Hägg- το ‘Yearbook 1’ είναι το πρώτο τους album, από τα καλύτερα της χρονιάς ήδη για μένα.


Studio-Self Service (short version)

Tο 12άϊντσο τους ‘Life’s a Beach’ κυκλοφορεί με remix από Todd Terje και Prins Thomas (ο τελευταίος φέτος παίζει και στο synch festival..).

www.thestudio.se

born, never asked.

She said: It looks. Don't you think it looks a lot like rain?

Μακάρι μετά από τόσα χρόνια (τότε που πιο μικρός άκουγες τα αποκαλυπτικά για τα αυτιά σου ηλεκτρονικά της σάουντρακ κι ήταν σαν να διάβαζες τον Gibson ανάποδα), κι άλλοι καλλιτέχνες σαν την Laurie Anderson στα 60 τους να καταφέρουν να σε γυρίσουν τόσο πίσω (στο μέλλον).
Ίσως να φταίει και το Ηρώδειο, κι η βραδιά..
Thanx Laurie.

Your eyes. It's a day's work just to look in to them.

Ξανα-ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα

Διαβάζω σε μπλογκ, σάιτ, εφημερίδες για όσα έγιναν στο Ejekt festival, και προσπαθώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να πούμε τα αυτονόητα.






Από πότε 50 άτομα έχουν το δικαίωμα να χαλάνε τη βραδιά 7.000 ανθρώπων; Κι από πότε έχει κάποιος το δικαίωμα επειδή έτσι του κάπνισε να καίει το αμάξι του άλλου, να κλέβει κοριτσάκια που βρίσκονταν στο χώρο ή να κάνει πλιάτσικο; Αν όντως ισχύει πως ο Rick Smith δέχτηκε τούβλο στο κεφάλι, δεν κατηγορώ καθόλου ούτε τους Underworld (στο myspace τους δε βλέπω κάποια ανακοίνωση, μόνο συγνώμες από Έλληνες φαν) που δεν έπαιξαν, ούτε τους Beastie Boys που βλέποντας τις φωτιές έξω από το γήπεδο την έκαναν με ελαφρά (και δεν έπαιξαν ούτε encore, ούτε ‘Fight for your right to party’, ούτε ‘Sabotage’, ούτε ‘Intergalactic’)-κι εγώ στη θέση τους τα ίδια θα έκανα.









Και αν μια φορά φταίει η διοργανώτρια εταιρεία (πραγματικά δεν ξέρω τι θα γινόταν αν έπαιρνε φωτιά ο χώρος μέσα και οι τόσες χιλιάδες θα έπρεπε να περάσουν μέσα από 2 θύρες με κάγκελα που ζήτημα να χωρά 2 άτομα, νέο Χέιζελ), εμείς σαν κοινό φταίμε εκατό (γιατί δεν ήταν μόνο οι 50, κι άλλοι από το πλήθος πετούσαν μπουκάλια κι έκαψαν τη σκηνή). Γιατί θα πρέπει να χρειάζομαι δύο διμοιρίες ΜΑΤ για να πάω σε συναυλία;-σε συναυλία πάω, για μουσική, δεν ήξερα να έχω μαζί μου καδρόνια και μάσκα.






Φυσικά δε θα θυμάμαι τι έπαιξαν οι Beasties ή οι Madness, μας έμειναν οι φωτιές. Δε χρειάζεται πλέον να απορούμε γιατί δεν έρχονται αυτοί που πρέπει για συναυλίες εδώ ή γιατί έχει 60 ευρώ το εισιτήριο. Ας βολευτούμε με Scorpions και Joe Cocker, αυτά μας αξίζουν.



Όποιος πλήρωσε 70 ευρώ για εισιτήριο να σηκώσει το χέρι του

χάρντγουέαρ

δε γκόουστ
ιζ ελάιβ.

all around the world

Italy:

frenchteenidol.com
myspace.com/frenchteenidol

download here, and here.



Japan:

Mono-Moonlight




Japan:


masuminishimura.com
myspace.com/masuminishimura



UK:

Chungking-Let the Love in




Sweden:


thestudio.se
myspace.com/sstudio




Norway:

Flunk-Six Seven Times







Canada:

techno.ca/deadbeat
myspace.com/deadbeatcomputermusic




Finland:

Regina - Paras Aika Vuodesta




Netherlands:


secede.sendingorbs.com
myspace.com/secedelennard




Brazil:

Amélia Muge - Não Sou Daqui





USA:


dirtyloop.com/oddnosdam.html
myspace.com/nosdam

ghost hardware

Burial-Ghost Hardware EP
κυκλοφορεί 15 Ιουνίου 2006, από την Hyperdub.
μερικά samples:

Ghost Hardware
Shutta
Exit Woundz

via dubstebforum.com

trying to look like Rothko..

..but with a camera

what's your name again?

Μιας και σ’αυτό το μπλογκ στο παρελθόν έχουν αναφερθεί οι Justice κι ο τρομερός Kavinsky, θα ήταν άδικο να μην αναφερθούν κι άλλοι της ίδιας συνομοταξίας. Κάτι περίεργο τρέχει εκεί στη Γαλλία τελευταία, μιας κι οι σπόροι των Daft Punk έχουν φυτρώσει για τα καλά: Kavinsky, Justice, Mr.Oizo, Uffie, Feadz, SebastiAn, Gaspirator, DJ Funk, Scenario Rock, Surkin, DJ Mehdi, Mustapha 3000, κι οι Fancy.






Κάτι έχει μάλλον το νερό στο Παρίσι..



welovefancy.com
myspace.com/welovefancy


Κι ένας άλλος Fancy, από τη Γερμανία, europop era..




Δες και τα comments.

a book to look for..

‘Stand on Zanzibar’, by John Brunner
Hugo award, 1968.

This book is an amazing story on the status of mankind in the relatively-near future, and it is Brunner's most acknowledged masterpiece. The author uses writing techniques which are hard to find elsewhere to give the reader a strong impression of the era -- everything from chapters containing only newspaper headlines to extracts from various books. [..]
Another technique used is keeping up with dozens of different minor characters, most of whom meet a tragic end sooner or later.[..]
Stand on Zanzibar is not an easy book to read, both technically (the nonstandard writing style) and intellectually. In fact, due to the huge amount of information (events, people, technologies, etc.) that the book refers to constantly, most readers will have to read the book at least twice in order to fully understand what's going on.

a review

John Brunner's Hugo Award-winning Stand on Zanzibar is a classic SF dystopia as well as being perhaps the best novel ever written on the theme of overpopulation. It is a pessimistic and didactic novel that posits dire psychological consequences as humanity psychologically and sociologically degrades from the pressures of too many people and too few resources.

two

Quint Buchholz

O Edward Hopper είναι από τους αγαπημένους μου ζωγράφους. Δεν ξέρω τι υπόγειο τον συνδέει με τον Quint Buchholz, όμως η αίσθηση που μου αφήνουν οι πίνακές του είναι ανάλογη. Λίγο τα έρημα τοπία, η μοναξιά των ανθρώπων, το φως που πέφτει από τα παράθυρα..











quintbuccholz.de

i have no mouth and i have to scream

National Geographic, Φεβρουάριος 2006, εξώφυλλο.
Τεύχος του NG αφιερωμένο στην αγάπη-στο εξώφυλλο ένα ζευγάρι (στη μη λογοκριμένη εκδοχή του) «σχεδόν» φιλιέται.


"Censorship is telling a man he can't have a steak just because a baby can't chew it." ~ Mark Twain




National Geographic, Φεβρουάριος 2006, σελίδες 36-37.
Από το ίδιο αφιέρωμα στην αγάπη. Η κοπέλα (μάλλον με μπικίνι) κόπηκε, τα αγόρια όχι.


Είναι άραγε σύμπτωση που όσα έργα τέχνης(;) έχουν «λογοκριθεί» τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι καλλιτεχνικά αδιάφορα;





Wallpaper, Σεπτέμβριος 2005.
Διαφήμιση του Versace. Το μαύρο spot στο μπούστο και τα πόδια της Demi Moore προφανώς δεν είναι λεκές.



«Όσο πιο προκλητικό ένα έργο, τόσο μεγαλύτερη κενότητα κρύβει.»

«Βάλε μια υπερβολική δόση πρόκλησης στο έργο σου κι αμέσως θα έχεις την αναγνώριση που σου αξίζει.»

-Αντόνιο Ξερόλα (ιταλός ιστορικός τέχνης 1656-1800)





Οι φωτό, από ένα άρθρο αφιερωμένο στη λογοκρισία στο Ιράν, από εδώ.