σταθμά

Τι περίεργο, όταν ένας μπλόγκερ γράφει για πράγματα που κυκλοφορούν στο νετ είναι «κοινότυπος» και αναμασά ανούσιες πληροφορίες, όταν ένας δημοσιογράφος αντιγράφει άρθρα της Wikipedia είναι «πουλημένος», όταν όμως ο Λάκης Λαζόπουλος παίζει περσινά βιντεάκια του YouTube και κοπιάρει μπαγιάτικα ανέκδοτα που κυκλοφορούν σε μέιλ εδώ και χρόνο, κάνει «καυστική σάτιρα». Go figure..

pic: craftzine.com

jolly roger

exploded iPod still works (μόνο που ζυγίζει ένα τόνο)

.



ένα διαφορετικό ηλεκτρονικό φεστιβάλ: blipfestival


.





Adam Parker Smith: Bold As Love


.




Greencards that grow
Powerbook sleeve made from ikea towel

τυφώνας τζέιν

Μια βροχή μια ήλιος, ups and downs, bisexual καιρός. Σαν φθινόπωρο ή “before Christmas”;
Οι Black Kids πιθανόν στο μέλλον να μην ξανακουστούν. Να καταλήξουν μια αδιάφορη indie-pop μπάντα, ένα καπρίτσιο του MySpace ή το γκρουπ του μήνα για ένα online περιοδικό. Ήδη έχουν αναφερθεί σε μπλογκ, σάιτ και τύπο- who cares? Στο ‘Hurricane Jane’ πάντως φτιάχνουν ένα pop single με τα συστατικά που θα έπρεπε να έχει η pop:
Ελαφρύ αλλά όχι εύπεπτο, ωραία φωνητικά και μια ‘80s αισθητική πολύ καλά κρυμμένη.

Black Kids-Hurricane Jane


Το EP τους ‘The Wizard of Ahhhs’ το δίνουν δωρέαν στο site τους, δίνεις ένα mail και το κατεβάζεις. Εδώ.

myspace

πολλά δάχτυλα

Manyfingers; Μάλλον “manyheads” ήταν η χτεσινή συναυλία, μιας και αν εξαιρέσω την πρώτη σειρά στο Kinky Kong, οι υπόλοιποι μόνο κεφάλια έβλεπαν κι όχι τον ίδιο τον καλλιτέχνη να παίζει. Σόρι, αλλά αυτό δεν ήταν συναυλία.

Manyfingers πάντως είχε σίγουρα αυτός που μου άνοιγε το αμάξι την ίδια ώρα. Ό,τι κι αν σου κλέβουν, κι έναν άχρηστο αναπτήρα που δε θα ξανα-ανάψει ποτέ που λέει ο λόγος, ένα αίσθημα «σκύλευσης» το νιώθεις. Σαν κάτι να μολύνει έναν χώρο δικό σου.
Και στην τελική νομίζω πως δεν είναι τόσο η απώλεια των αντικειμένων που σε στεναχωρεί, αλλά το συναισθηματικό δέσιμο με αυτά. Δεν αγαπάς το πλαστικό ή το μέταλλο, αλλά ό,τι σου θυμίζουν αυτά. Δε σε νοιάζει το ρούχο καθεαυτό, αλλά τα λόγια που σου είχε πει εκείνη, όταν το φορούσες. Δε σε νοιάζει που έχασες ένα μικρό σακίδιο, αλλά σου θυμίζει πάντα το πώς μπόρεσε και χώρεσε τόσα πράγματα για μια βδομάδα στα Κουφονήσια, κι η μικρή κονκάρδα που καρφίτσωσες πάνω του, με τη φωτό από το ‘2001’ του Kubrick που είχες αγοράσει σε ένα μαγαζί σε ένα στενό στη Βαρκελώνη.
Όπως και να’χει, ο «κλέφτης» θα πρέπει να νιώθει λίγο περίεργα τριγυρίζοντας στα στενά της Αθηνάς, ακούγοντας στο κλεμμένο mp3 player Alva Noto, το μόνο σίγουρο..

ρούμπενς

Η βρετανική ηλεκτρονική μουσική τα τελευταία χρόνια δεν έχει να επιδείξει σπουδαία πράγματα. Τα γκρουπ που ακούστηκαν στις αρχές των ‘90s παραπαίουν, ο Aphex Twin το’χει ρίξει στο χαβαλέ, οι Autechre έχουν καιρό να βγάλουν άλμπουμ, αρκούμαστε με όποιες κυκλοφορίες των Boards of Canada..

Οι Rubens είναι δύο τύποι από τη Γλασκώβη- το άλμπουμ τους ‘Carnivalesque’ κυκλοφόρησε από την Herb recordings, κι ακούγεται σαν διασταύρωση των Seefeel με τους Black Dog. Ουδόλως τυχαίως, οι Black Dog κάνουν κι ένα πολύ καλό remix στο ‘Breaking Into Smile’, μαζί με τον Dextro και τον Kirk DeGiorgio (ως As One).

Rubens-Breaking Into Smile

Τα περιοδικά αρχίζουν να τους ανακαλύπτουν σιγά σιγά κι οι κριτικές είναι εξαιρετικές. Κάτι μου λέει όμως πως σ’αυτή την περίπτωση δεν έχουν άδικο.


myspace
herbrecordings.com

The Wave

The Wave is not a mountain but it is located in a rugged region known as Coyote Buttes in The Paria Canyon-Vermillion Cliffs Wilderness of Southern Utah/Northern Arizona. The Wave is a famous hollow (or gully depending on how you look at it) of striated sandstone that visitors typically make reservations to visit seven months or more in advance. If you are lucky enough to have seen The Wave then you know what I mean.



Από εδώ.
Μερικές ακόμη, από το summitpost.org (με «ειδίκευση» σε βουνά και κορυφογραμμές απ'ό,τι κατάλαβα):

First rays of light above hikers while they go toward Bobotov Kuk from Valoviti Do

Hood with Lenticular

Sunrise on the Cotopaxi just before the Yanasacha slope, 1st of November 2004

ντύσου, έβαλε κρύο

Το ‘La Ritournelle’ του Sébastien Tellier ήταν από τα κορυφαία singles του 2005 (κι ας είχε κυκλοφορήσει από το 2003). Ο ίδιος το αποκαλούσε ως “the only love song” στο εσώφυλλο του cd-single.
Φέτος επιστρέφει σε διαφορετικό στυλ από το ‘Ritournelle’: το νέο του κομμάτι έχει τίτλο ‘Sexual Sportswear’ και είναι σε παραγωγή του Guy-Manuel De Homem Christo των Daft Punk.

Σαν ήχος, είναι όπως θα έπρεπε να ακούγεται ο Giorgio Moroder του 2007..
To remix, από έναν άλλο τρομερό Γάλλο, τον SebastiAn.

Sébastien Tellier-Sexual Sportswear
Sébastien Tellier-Sexual Sportswear (SebastiAn remix)


Κυκλοφορεί από την εταιρεία Record Makers των Air.



sebastientellier.com

pic: petr lorigin

FWD>>

Τα mashups πλέον τα βαριέμαι. Αφόρητα. Θες επειδή ήταν «μόδα» ή trend, θες επειδή κάθε πιθανός συνδυασμός έχει φτιαχτεί (Fugazi με Ashlee Simpson ή δενξερωγωτιάλλοπια), κάπου ξενέρωσα. Ώσπου έπεσα πάνω στους Flying White Dots, δηλαδή στον Flying White Dots: έναν producer/remixer/laptop dj όπως αποκαλεί τον εαυτό του, που μιξάρει υποθετικά αταίριαστα κομμάτια μεταξύ τους. Η διαφορά; μάλλον το καλό του γούστο.

Ακούστε εδώ πως μπλέκει τη φωνή του Marvin Gaye με τον Brian Eno(!), ή τον Phil Collins με το ‘Battle Without Honour Or Humanity’ από το ‘Pulp Fiction’ στο ‘Kill Phil’, ή τη φωνή του Robert Smith με τo ‘Play Dead’ της Bjork στο ‘Tonight We Play’.


Όλο το άλμπουμ ‘Into the Great Unknown’ σε ένα .zip αρχείο για download, εδώ.


site
myspace


(η φωτό, από την ταινία ‘sexy beast’)

φαντασία; τα κόμικς τα έχουν πει όλα

oomoo

O Robert Henke (a.k.a. Monolake) υποδέχεται τον Νοέμβριο με ένα νέο κομμάτι: ‘Oomoo’- το κατεβάζεις εδώ.

November.... winter is coming closer. For this month I recommend a bottle of Australian Shiraz, maybe a Hardys McLaren Vale 'Oomoo' from 2006, an open fire place and inoffensive calm drone music in the background.
The track here is based on some of the source material for the 2004 album release Signal to Noise, and it is mainly a single recording of a longer pad sound of a yamaha sy 77 synthesizer. It has been sampled, transposed, filtered and layered a few times to get to the final result.



Τον τίτλο τον έχει δανειστεί από την ποικιλία αυστραλέζικων κρασιών Oomoo της εταιρείας Hardys.

"For the 2006 vintage the winemakes at Hardys winery in MacLaren Vale have produced a Shiraz that reflects the renowned characters of the region. The nose is brimming with lifted dark fruits of black cherry and plum with hints of rich chocolate. On the palate, plum and ripe berry flavours dominate, with a generous mouthfeel and lingering spicy oak."


Ενδιαφέρον έχουν όλα τα installations που έχει κάνει κατά καιρούς ο Henke, ειδικά το πιο πρόσφατο cyclone.



monolake.de

έντεκα τίγρεις

Δεν κάνουν μόνο οι βρετανοί d*bst*p. Αν και το συγκεκριμένο δεν είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του είδους.

eleven tigers-hologram

Ο Eleven Tigers είναι Λιθουανός- βαλτικό d*bst*p λοιπόν.
Τα tracks που έχει στο myspace του είναι ανώτερα του ‘Hologram’ που ανέβασα, ειδικά το τρομερό ‘Storyteller’ και το ‘Prosthesis’, check ‘em out.

myspace.com/eleventigers

πέππερ

For the guys next door:

alpha-sometime later (tim simenon mix)


come from heaven
pepper (b-sides and remixes)
the impossible thrill

Το password για τα άλμπουμ, στα comments.

Η επίτευξη του επόμενου επιπέδου στο γάιδαρο Kong δεν ήταν αρκετή άλλο.*

κλικ για να διαβάσεις το sidebar

Τρία έξυπνα πράγματα εσείς πρέπει να ξέρουν για τις αισθήσεις

1. Δεν μπορείτε να έχετε τα μάρμαρα για τους εγκεφάλους, αλλά τα αυτιά σας γεμίζουν με τα μικροσκοπικά — κρύσταλλα ανθρακικού άλατος ασβεστίου βράχων αποκαλούμενα otoconia. Οι βράχοι αυτιών, δεδομένου ότι το αμερικανικό ερευνητικό ίδρυμα ακρόασης τους καλεί, σας βοηθούν να διατηρήσετε τη βαρύτητα ισορροπίας και αίσθησης και τη γραμμική επιτάχυνση. Αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν το βέρτιγκο εάν περιέρχονται στα λανθασμένα κανάλια στο εσωτερικό αυτί.

2. Η ζάχαρη δοκιμάζεται δύο φορές — μιά φορά στο στόμα και πάλι στο έντερο. Οι δέκτες προτίμησης T1R3 και το gustducin Gprotein καταχωρούν τη γλυκύτητα στη γλώσσα. Τον Αύγουστο, οι ερευνητές στη sinai υποστηριγμάτων σχολή της ιατρικής ανήγγειλαν την ανακάλυψη αυτών των δεκτών στα έντερα. Όταν ενεργοποιούνται, οι έντερο-βασισμένοι στον γλυκός-αισθητήρες προωθούν την έκκριση ινσουλίνης για να ρυθμίσουν την όρεξη.

3. Εκτός από τις πέντε παραδοσιακές αισθήσεις, υπάρχει, φυσικά, proprioception: μια συνειδητοποίηση όπου το σώμα είναι στο διάστημα από τη στιγμή στη στιγμή. Αυτή η αίσθηση είναι οξύτερη από πρώτα να σκεφτείτε. Εξετάστε: Η πρόσφατη έρευνα προτείνει ότι οι δεξιόχειρες άνθρωποι ελέγχουν το κυρίαρχο χέρι τους οπτικά αλλά παρακολουθούν του αριστερού χεριού τους χρησιμοποιώντας proprioception.

Ένα άρθρο από το συνδεδεμένο με καλώδιο περιοδικό, μεταφρασμένο από το babelfish.

(*Reaching the next level in Donkey Kong wasn't enough anymore.)

έιμι, έιμι..

Η Amy Winehouse λιώμα στο Βερολίνο, τραγουδά (υποτίθεται) για 45’ και φεύγει από τη σκηνή άρον άρον. H Amy Winehouse κομμάτια στα VMA του MTV, δε μπορεί να τραγουδήσει καν, ψελλίζει λέξεις. Η Amy Winehouse κυνηγημένη από παπαράτσι, με τα καμαρίνια της φουλ στο αλκοόλ, μελανιασμένη στο πρόσωπο από το φίλο της, συλλαμβάνεται για κατοχή ναρκωτικών, κ.λπ. κ.λπ.- μια ζωή κατάχρηση από μόνη της.

Πολλοί γελάνε με την κατάστασή της. Άλλοι βρίσκουν ταιριαστό όλο αυτό με την εικόνα ενός ροκ σταρ, με το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται μια πραγματική ντίβα, να περπατά στην κόψη του ξυραφιού με μότο χτυπημένο στο κούτελο ως tattoo το “live fast, die young”. Και επευφημούν.

Εμένα με στενοχωρεί πραγματικά η θέση που βρίσκεται η Amy Winehouse σήμερα. Ίσως γιατί δεν την βλέπω σαν μια νέα Lindsay Lohan ή Britney Spears, περίγελο των media και πυροτέχνημα που όλοι θα θυμούνται και θα λένε μετά από χρόνια «τι περιπτωσάρα ήταν!». Είναι κρίμα μια τέτοια υπέροχη φωνή να καίγεται από μόνη της, μέρα με τη μέρα, χωρίς νόημα. Πόσες υπάρχουν σαν κι αυτήν σήμερα;

φέις-κραπ

Ήθελα να’ξερα, ο ιθύνων νους που εμπνεύστηκε το Facebook, κι έχει καταφέρει να φτάσει την αξία του σάιτ σε μέγεθος άνω των 10 δις δολαρίων, ποια ακριβώς έμπνευση εξαργυρώνει; Τα ψηφιακά ενυδρεία με τα ψαράκια, και τα σφηνάκια που σε στιγμές ανείπωτου κεφιού στέλνει ο ένας χρήστης στον άλλο; Τα δαγκώματα που κάνεις βαμπίρ τον άλλο και την σούπερ ανάλυση του πόσο σέξι είναι το όνομα σου (EMMA=Extreme Masturbation Master Available); Ή την digitalized εκδοχή παιδικού λευκώματος; Μπροστά του το MySpace μοιάζει παράδεισος, και το Twitter ογκόλιθος έμπνευσης.
hatebook.org

found in translation

Το βίντεο δεν είναι πρόσφατο, αλλά το θυμήθηκα αυτόματα χάρη σε μια συνομιλία που είχα χτες με ένα φίλο για το ίντερνετ. Περιγράφει νομίζω με τον πιο άψογο τρόπο τους σχολιαστές στο δίκτυο και το όλο παράλογο του πράγματος που μέρος του είμαστε κι εμείς. Από το collegehumor.com .

το πλοίο της αγάπης

Λίγα πράγματα γνωρίζω για τους Boat Club. Προέρχονται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, το πρώτο τους EP με τίτλο ‘Caught the Breeze’ κυκλοφόρησε το καλοκαίρι από την Luxury Records. Οι ίδιοι στο myspace τους λένε πως έχουν επιρροές από πράγματα ετερόκλητα όπως οι Ride κι ο Man Called Adam, οι Orange Juice κι ο Frankie Knuckles, οι Electribe 101 κι οι Durutti Column. Nice taste- πώς θα τους περιέγραφα; Balearic pop ίσως;
Το ‘Nowhere’ είναι από τα κομμάτια της χρονιάς.

Boat Club-Nowhere

Στο myspace τους δίνουν για download ένα ακόμα κομμάτι από το EP, το ‘Always Away’.
myspace

Silya

Aν κάποιος μου έβαζε να ακούσω το cd των Colour Kane χωρίς να μου πει τι είναι, θα αναρωτιόμουν πότε κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ οι Cocteau Twins. Ακόμα και το εξώφυλλο θυμίζει 4AD!
Στο ‘Silya’ ειδικά, έχεις την εντύπωση πως η Elizabeth Fraser αναστήθηκε:

Colour Kane-Silya

Το χεράκι του βέβαια το έχει βάλει ο ιθύνων νους των Cocteaus, ο Robin Guthrie με το remix στο ‘Seaside Dream’. Στο ‘Too Late’ που κλείνει το άλμπουμ, το remix είναι του Fredrik Johansson των Glorybox.


colourkane.com
myspace.com/colourkane

Δυο-τρεις σημειώσεις για το ‘Untrue’

..του Burial.
Γιατί όλη αυτή η φασαρία γύρω από το όνομά του; Η προφανής απάντηση είναι πως ένας τύπος που φτιάχνει τέτοια μουσική κι ουδείς γνωρίζει το όνομά του, κι ούτε καν το πρόσωπό του, είναι λογικό να έλκει τα media σαν μαγνήτης. Το hype βέβαια δεν είναι ο ίδιος, που μοιάζει πολύ προσγειωμένος και αφοσιωμένος στη μουσική του (όπως βγαίνει από τις συνεντεύξεις του), αλλά η κατάσταση που έχουν στήσει τα media γύρω από αυτόν. Το γιατί γίνεται αυτό είναι εύκολο να απαντηθεί για κάποιον που παρακολουθεί τη μουσική στη Βρετανία τα τελευταία χρόνια: στην Αγγλία hip hop δεν υπάρχει- οι μόνες προσπάθειες είναι οι εξαιρέσεις του κανόνα (Dizzee Rascal, Roots Manuva). Τα original προϊόντα του νησιού στο χώρο ήταν το UK garage και το 2 step (So Solid Crew, Artful Dodger). Με την «πτώση» του drum’n’bass και την εξαφάνιση του trip hop, όλοι στο νησί ψάχνουν τους νέους Massive ή τον νέο Tricky. Λογικό..

Ο περσινός του δίσκος ήταν ΤΟ hype της χρονιάς: όχι πως ήταν κακό, αλλά μπροστά στο ‘Untrue’ το ομώνυμο ντεμπούτο του μοιάζει με άλμπουμ στο οποίο ακούς παραλλαγές του ίδιου κομματιού. Μετά από κάποιες ακροάσεις σε κουράζει.
Το ‘Untrue’ είναι ένα άλμπουμ με ups and downs, κομμάτια διαφορετικά μεταξύ τους, ατμοσφαιρικά, μελαγχολικά αλλά όχι τόσο σκοτεινά- εδώ έχει αφήσει μια χαραμάδα φωτός να φανεί μέσα από τη μουσική του.
Αυτό που κάνει ο Burial δεν είναι dubstep (κι ευτυχώς δηλαδή). Απέχει έτη φωτός από τη συνομοταξία του d*bst*p- μόνο ο Kode9 τον πλησιάζει. Ο Burial παίρνει τον ρυθμό του two-step, τα μπάσα της Basic Channel, προσθέτει φωνητικά από early house παραγωγές και τα εμφανίζει πειραγμένα, κρατά την σκοτεινή ατμόσφαιρα του drum’n’bass για να φτιάξει αυτό το υπόβαθρο που καταλαβαίνεις μόνο αν το ακούς δυνατά ή με ακουστικά. Σίγουρα δεν είναι μουσική για να ακούς κάνοντας κάτι άλλο.
Στο ‘Untrue’ μάλιστα γίνεται ακόμα πιο ατμοσφαιρικός πλησιάζοντας την ambient (με το υπέροχο ‘In McDonalds’ και το ‘Dog Shelter’).

Το άλμπουμ δεν περιέχει 2 από τα καλύτερα κομμάτια του, το ‘Unite’ (που μοιάζει να βγήκε από το 1989) και το απίστευτο ‘Stairwell’, που ακούγοντάς το φαντάζεσαι κάποιον να σέρνει ανεβαίνοντας σκαλιά ένα πτώμα με αλυσίδες. Αν συμπεριλάμβανε κι αυτά τα 2 tracks, θα μιλούσαμε για δίσκο ορόσημο.
Όμως και πάλι, είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον βγαίνει αυτή τη στιγμή από τη Βρετανία, με τον πεθαμένο indie ήχο των παιδιών με τις φράντζες και τα νεο-φολκ πανηγυράκια.

Και στο κάτω κάτω, γιατί να υπάρχουν τόσες απαιτήσεις από έναν πιτσιρικά που καταφέρνει και φτιάχνει ήχους απίστευτους χρησιμοποιώντας τον zippo του αδερφού του;

ο τελευταίος άνθρωπος

Σήμερα το πρωί στο αυτοκίνητο, στο δρόμο για τη δουλειά άκουσα για μια ακόμη φορά, μήνες μετά το καλοκαίρι, το ‘Fountain’ του Clint Mansell (μαζί με τους Mogwai και τους Kronos Quartet). Ο Arronofsky ήταν πάντα στα μάτια μου ένας υπερεκτιμημένος σκηνοθέτης: το ‘Pi’ ήταν μια υπέρ του δέοντος στυλιζαρισμένη ανοησία, μια άσκηση απόδειξης ταλέντου σε φόρμα «θαυμάστε τι μπορώ να κάνω»- άλλοθι δεν έδινε ούτε η ασπρόμαυρη φωτογραφία, ούτε το «ψαγμένο» ηλεκτρονικό σάουντρακ. Το ‘Requiem for a Dream’ από την άλλη, ήταν ένα χαοτικό, υπερεκτιμημένο μανιφέστο μιας μπερδεμένης γενιάς, που εντυπωσιάζεται από το cut-up μοντάζ κι έχει μάθει να καταπίνει εικόνες αμάσητες. Η μουσική ξεχώριζε, αλλά η μεταφορά του βιβλίου του Hubert Shelby Jr. έμοιαζε κάπως ξεκρέμαστη.

Το ‘Fountain’ είναι μια εξίσου «μπερδεμένη» ταινία, που αγγίζει με χαλαρό τρόπο διαφόρων ειδών φιλοσοφίες και κοσμοθεωρίες, με τρόπο που άνετα κάποιος μπορεί να τις θεωρήσει ψευδοεπιστημονικές έτσι όπως παρουσιάζονται. Δεν είμαι βέβαιος αν ήταν όσα το φιλμ έλεγε που με άγγιξαν, ή ο τρόπος που τα παρουσίαζε, ή κάτι στο ενδιάμεσο αυτών. Ξέρω πολύ καλά όμως πως μια τέτοια μουσική σαν αυτή που έγραψε ο Clint Mansell θα μπορούσε να είναι η κλασική μουσική του 21ου αιώνα, το ελατήριο που εκτίναξε τις εικόνες του Arronofsky σε άλλα ύψη, που ίσως να μην τα άξιζαν.
Αλλά πάλι, τι αξία θα είχε μια μουσική σπουδαία, αν δεν μπορούσε να λειτουργήσει αυτόνομα, να μιλήσει σε σένα χωρίς τις εικόνες που την συνοδεύουν, να φτιάξει νέες εικόνες πιο δυνατές, ή να μεταμορφώσει τις ήδη υπάρχουσες από δημιούργημα των ψηφιακών εφέ σε μαγικούς καθρέφτες;