Wednesday, July 27, 2005

Ο Αύγουστος δεν έχει/παχιές μύγες-Umberto Greco

  • Ποτέ μην δανείζεις λεφτά σε κάποιον που δεν μπορείς να δείρεις-Κωστής Παπαγιώργης, από το Αθηνόραμα
  • Κατά το 2004, περισσότεροι από 3.797 άνθρωποι εκτελέστηκαν σε 25 χώρες και τουλάχιστον 7.395 καταδικάστηκαν σε θάνατο σε 64 χώρες. Η Κίνα εκτέλεσε τουλάχιστον 3.400 ανθρώπους, όμως πηγές στο εσωτερικό της χώρας εκτίμησαν ότι ο πραγματικός αριθμός προσεγγίζει τις 10.000. (Από την Διεθνή Αμνηστία)
  • -Την θέλω επειδή δε με χρειάζεται. -Jude Law, από την ταινία Closer
  • -Το ψέμα είναι το παγκόσμιο νόμισμα -Jude Law, από την ίδια ταινία
  • Ο μέσος όρος ζωής ενός τροχονόμου στο Πεκίνο είναι 40 χρόνια.
  • “Ήταν καταπληκτικό το φουστανάκι (της Παπαρίζου στη Eurovision). Ήταν σαν τη χαίτη του αλόγου του Μεγάλου Αλεξάνδρου”. -Παναγιώτης Ψωμιάδης
  • Funk Balls: Μάλλον δεν έχει μεγάλη σχέση με τα ελληνάδικα ή τα κλαμπς της παραλιακής...
  • "Δεν είχα ποτέ σοβαρό πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Μόνο με την αστυνομία..." , Κιθ Ρίτσαρντς

Tuesday, July 26, 2005

Τι είναι η τέχνη;

Το 1986 ο Roger Zelazny (1937-1995) κέρδισε το βραβείο Hugo (το οποίο έχει κερδίσει άλλες 5 φορές) για τη νουβέλα επιστημονικής φαντασίας “24 Views of Mount Fuji, by Hokusai”.

Ο Ζελάζνι έγραψε τη νουβέλα επηρεασμένος από την όψη των βουνών που έβλεπε κοντά στην κατοικία του στη Σάντα Φε του Μεξικό.

Η νουβέλα αποτελείται από 24 κεφάλαια, το καθένα από τα οποία αντιστοιχεί σε ένα πορτρέτο του όρους Φίτζι που σχεδίασε ο Κατσουσίκα Χοκουσάι(1760-1849).
















Mt Fuji from the Offing in Kanagawa, Katsushika Hokusai




Ο Χοκουσάι, γεννημένος στο Τόκιο, είναι ευρύτερα γνωστός για το έργο του Thirty-six Views of Mount Fuji, το οποίο δημιούργησε μεταξύ 1823 και 1829.

Το 1976 φτιάχτηκε ένα μουσείο για τον καλλιτέχνη στην πόλη Obuse της Ιαπωνίας.





‘Ενα σχέδιο του Χοκουσάι για το όρος Φούτζι είναι και το εξώφυλλο του βιβλίου “91 ιαπωνικά ποιήματα συν 1”, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ροδακιό, σε μετάφραση Γιώργου Μπρουνιά:

“Πόσο δροσερό/ Το μέτωπο ακούμπησε/ Το πράσινο στρώμα” (Κυρία Σόνο Τζο, 1649-1723)

“Φεύγω/Τώρα μπορείτε να το κάνετε/Μυγάκια” (Κομπαγιάσι Ίσ-σα)

“Το θάμβος των ανθών/ Λιγόστεψε/ Και πάει/ Τίποτε δεν έμεινε/ Κι εγώ/ Οκνός / Έλιωσα το κορμί μου/ Μες στο ψιλόβροχο του κόσμου” (Ονο-νο Κομάτσι, 10ος αιώνας)

“Φέγγος αστραπής/ Στο ζόφο λάμπει/ Φωνή ερωδιού” (Ματσούο Μπασό, 1644-1694)




Ο Ματσούο Μπασό (Matsuo Basho, 1644-1694) μνημονεύεται από τους Sigmatropic :

“Παλιά λίμνη / ένας βάτραχος πηδά / ήχος νερού”

Οι Sigmatropic, το προσωπικό σχήμα του Άκη Μπογιατζή, έντυσαν μουσικά 16 χαϊκού που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης το 1929, στον δίσκο Δεκαέξη Χαϊκού και Άλλες Ιστορίες:

“Είτε βραδιάζει/ είτε φέγγει/ μένει λευκό το γιασεμί”

“Στον κάμπο ούτ' ένα / τετράφυλλο τριφύλλι. / Ποιος φταίει απ' τους τρεις;”


“Που να μαζεύεις /τα χίλια κομματάκια /του κάθε ανθρώπου”



Πόσο παράξενα μπλέκονται μερικές φορές οι τέχνες.

“Σμάρι μύγες/Τι να θέλουν/Σ αυτά τα γέρικα χέρια;”

Και πόσο δύσκολο είναι να βρεις από πού ξεκινά αυτή η κλωστή της έμπνευσης, και που (μελλοντικά;) βρίσκεται η άκρη της.

“Τα μάτια της χρυσόμυγας/Καθρεφτίζουν/Βουνά”



Thursday, July 21, 2005

Σκίσε τις λευκες σου ρίγες..

Οι White Stripes στην Ελλάδα!
Η μεγαλύτερη συναυλία της χρονιάς, η καλύτερη μπάντα στον κόσμο λάιβ και στην Αθήνα κλπ κλπ..
Αποτέλεσμα; Έχουμε και λέμε:

φιάσκο
απογοήτευση
απολογισμός
πίκρα
τσαντίλα
οργή
εκνευρισμός
σας τα λεγα εγώ
στενοχώρια
μελαγχολία
παραφορά
ας το ξανασκεφτούμε
χώσιμο
διαγράφω από τη μνήμη
νεύρα


Έλα μωρέ με τους φλώρους, εδώ ο Iggy Pop έφαγε μπουκάλι στο κεφάλι και συνέχισε με τα αίματα’.

Προτείνω στον έλληνα ροκ φαν στην επόμενη μεγάλη συναυλία να δοκιμάσει την ρίψη παλουκιού, μπάσκετ με κάδο απορριμμάτων με στόχο το κεφάλι (ο ντράμερ πιάνεται για τρίποντο), γιαουρτοσφαίριση, πως να σπάσεις χορδή κιθάρας με ροχάλα κ.α.

Πλάκα δε θα χει να βλέπεις τον Moby να χοροπηδά στη σκηνή με ένα μαχαίρι στην πλάτη;
Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα!

Saturday, July 02, 2005

Τσικουλάτα σε remix Akufen

Με αφορμή το synch festival που ξεκίνησε χτες στο Λαύριο, θα θελα να διατυπώσω μερικές σκέψεις για την έννοια της μουσικής κουλτούρας που έχουμε δώσει(άθελα μας ίσως) οι ίδιοι σαν κοινό στην Ελλάδα.

Διαβάζοντας κριτικές σε εφημερίδες, αναλύσεις σε ψαγμένα περιοδικά, διάφορους γνώστες και μύστες της μουσικής σε προχωρημένα forum στο internet, μου δημιουργείται η εντύπωση πως ως λαός έχουμε ένα μαγικό χάρισμα στο να ανακαλύπτουμε διαμάντια μέσα από τη λάσπη, να ξεχωρίζουμε τους σπουδαίους καλλιτέχνες στην Ελλάδα σαν τη μύγα μες στο γάλα του απέραντου καζανιού του πλανήτη που κοχλάζει στον ρυθμό της Britney Spears.

Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανείς ποιοι καλλιτέχνες θεωρούνται ως το άλλοθι του ψαγμένου μουσικόφιλου, αυτοί που το ελληνικό κοινό αποθεώνει κάθε φορά που πατάνε το πόδι τους στη χώρα και οι ξένοι αδυνατούν να καταλάβουν το μεγαλείο τους; ο Nick Cave(του οποίου ο τελευταίος δίσκος πάντα είναι «ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια»-έλεος πια μ’αυτά τα κλισέ!), οι Tindersticks, οι Madrugada…δηλαδή η αποθέωση της θλίψης, της μελαγχολίας, της τραγωδίας, και σε μεγάλες δόσεις ίσως και της κλάψας …

Εντάξει δε θέλω να γίνω κακεντρεχής, υπάρχουν και περιπτώσεις που βλέπουμε συγκροτήματα όπως οι Thievery Corporation να είναι στην κορυφή των πωλήσεων στην Ελλάδα ή οι Franz Ferdinand να γεμίζουν άνετα συναυλιακούς χώρους, όμως έχω την εντύπωση ότι ονόματα όπως οι Wolf Eyes, ο Jori Hulkkonen, ο Jamie Lidell που παίζουν αυτές τις μέρες στο synch στους περισσότερους Έλληνες ακούγονται ως ομάδα του World Wrestling ή ο νέος designer του Christian Dior.

Η ακύρωση της συναυλίας των Aphex Twin/Le Tigre/Kid 606/Four Tet λόγω μειωμένου ενδιαφέροντος του κοινού από τη μια, και από την άλλη η μεγάλη προσέλευση σε Duran Duran, Black Sabbath ή καλλιτέχνες που έχουν έρθει άπειρες φορές στο παρελθόν (βλέπε Moby) με μελαγχολεί και μου δημιουργεί απορίες: θα γέμιζε άραγε το Λαύριο αν σ’ αυτό έπαιζε ένα όνομα του στυλ Tiesto ή Armin Van Buuren(ανάθεμα αν κι οι δυο μαζί έχουν το 1% της γνώσης πάνω στη μουσική πoυ έχει ο Steven Brown των Tuxedomoon π.χ.-με τους οποίους παρεμπιπτόντως θα παίξει μαζί στη σκηνή του synch ο Γιώργος Μάγγας) που τόσο trendy είναι σήμερα στην ελληνική νεολαία και αποτελεί το σάουντρακ του τύπου με το κάμπριο; Ασφαλώς και θα γέμιζε..

ΟΚ, κι εγώ γουστάρω Slayer, θεοί οι Black Sabbath δε λέω, και σούπερ που ήρθαν επιτέλους οι Duran Duran στην Ελλάδα, αλλά μήπως θα ήταν καλύτερο να σκεφτούμε τι είναι πραγματικά «νέο» στη μουσική, τι βρίσκουμε πια πρωτοποριακό, ποιους αξίζει να βλέπουμε σε συναυλίες; Γιατί ο φόρος τιμής στους παλαιόθεν σπουδαίους είναι μια κίνηση ευγνωμοσύνης και σεβασμού, αλλά όχι να τρέχουμε στους παππούδες που ήρθαν στην Ελλάδα 30 χρόνια αφότου ξεκίνησαν για να αποδείξουν στο «πάντα θερμό» ελληνικό κοινό πόσο το αγαπούν(λέγε με αλλιώς αρπαχτή/μαζεύω τα μουσικά μου ένσημα).

Καλό θα ήταν να εκτιμούμε το νέο σε όλες του τις εκφάνσεις, ανεξαρτήτως μουσικού είδους ή ταμπελοποίησης. Γιατί πέραν από τους Φίλους Για Πάντα ή τον Sharbel υπάρχει και κοινό που αγόρασε τον νέο δίσκο του Νίκου Διαμαντόπουλου, ξέρει ποιος είναι ο Blend, και πάει στο Λαύριο μόνο για τον Hiroshi Watanabe(πρόβλεψη).
Ελπίζω οι ελάχιστες προσπάθειες που γίνονται ώστε φεστιβάλ σαν το synch να υπάρχουν, στο μέλλον να τύχουν ευρύτερης αποδοχής, χωρίς να ναι απαραίτητο να εμπλέκουν ονόματα-μεγαθήρια ή τρομερής διαφημιστικής καμπάνιας. Το sonar festival της Βαρκελώνης είναι λαμπρό παράδειγμα.
Cheers.







eXTReMe Tracker